Word Regisseur van je eigen Kerstspel
en maak er een schouw-spel van.
Ook zo’n zin in de kerstdagen?
Hooggespannen verwachtingen hangen als luchtbellen in de boom. Kerst wordt als beeld van vrede, saamhorigheid en familie warmte, gehuld in een wonderlijke witte wereld, koste wat kost levend gehouden. Door ons allemaal. Het is een spel, een bijna universeel schouwspel, waar je van kunt genieten of niet.
Misschien zie je er tegenop, misschien vind je het gezellig met de familie onder de boom of roept het juist oude pijn en spanning op. Misschien ben je alleen en vind je dit prettig of is het alleen zijn ongewenst.
Als je je onprettig voelt bij kerst dan wil ik je een suggestie doen. Ik geef je de suggestie om van de realiteit van kerst een spel te maken, jouw eigen kerstspel.
Stel je voor dat je de realiteit van kerst kunt zien als één groot toneelstuk ziet waarin jij alles bent. JIJ, de grote JIJ, heeft het script geschreven, de verhaallijn uitgedacht en de rollen verdeeld. Jij bent de regisseur en tegelijkertijd de toeschouwer. De spelers spelen rollen die delen van jou zijn, delen van de kleine jij, je persoonlijkheid. Er ligt een plot in het verhaal dat jou perfect wil dienen. Het spel wil je dienaar zijn.
Het kerstspel zit ingenieus in elkaar. Denk erom dat je je niet laat misleiden door de categorie waarin het verhaal valt! Misschien is jouw verhaal een drama of een roman, misschien is het horror of een familiestuk voor alle leeftijden.
Dat doet er niet toe. Bedenk dat elke verhaallijn liefdevol voor jou is geschreven. Het verhaal wil jou dienen tot groei, het wil als een spiegel en een klankbord voor je zijn. Het is als een reflector voor jou ontworpen. Het is het perfecte verhaal voor jou in deze tijd, nu en op dit moment. Dat kan niet anders want JIJ hebt het immers zelf geschreven, niemand anders.
Zorgvuldig zijn de spelers geïnstrueerd. Hoe ze zich dienen te gedragen, wat ze zeggen en verzwijgen, wat ze in hun lichaamshouding laten zien. Dit alles om aan jou te laten zien wat nog onzichtbaar voor je is en wat voor het voetlicht wil komen.
Je speelt zelf ook mee, het is meespeeltheater. Laat echter een deel van jou als toeschouwer kijken naar dit spel. Identificeer je dus niet geheel met de rol die je speelt. Stap er regelmatig even uit en KIJK. Ga in de publieksstoel zitten en zie wat er uitgespeeld wordt.
(tip: heb je een familiediner? Dat is perfect! Alle rollen zitten bij elkaar aan tafel. Sta regelmatig op en kijk letterlijk vanaf een afstand naar het spel)
Als je even afstand neemt, wat zie je dan, wat hoor je, wat voel je? Welke oude patronen en overtuigingen van jou worden hier vorm gegeven. Is het een verhaal dat draait om bijvoorbeeld onmacht, verraad, pijn of verlies, erkenning willen of aardig gevonden willen worden?
Wat laten de spelers aan jou zien, welke rollen vervullen ze om jouw verhaallijn uit te spelen. Welke rollen heb jij ze gegeven in het spel. Het gedrag van de spelers en dat wat ze bij jou oproepen zijn reflectoren voor jou. Hoe sterker de emotie is die je voelt, hoe meer het over jou gaat. Zie je wat je doet? Zie je welke delen van jou zich willen laten zien? Want, jíj bent het waar je naar kijkt.
Heb je de moed om vanuit de rol van toeschouwer helder waar te nemen hoe jij zelf het hele verhaal regisseert en uit laat spelen?
Als je de moed hebt om achter de kleine jij de grote JIJ waar te nemen en je het verhaal kunt zien als een spel dat jou wil dienen, dan kun je voorgoed je kerstspel (en ieder ander levensspel) een ander script meegeven.
Een heel fascinerend schouwspel toegewenst.
Warme groet,
Patricia Akkermans
Hoe vast zit jij met loslaten?
Moeite hebben met loslaten is een van de meest voorkomende onderwerpen die ik tegenkom zowel zakelijk als privé. Het kan over van alles gaan: loslaten van gedachten, situaties, gevoelens, mensen etcetera.
Leren loslaten is een wens bij veel van mijn studenten en klanten, men loopt er mee vast en wil het beter kunnen. Maar waarom zou je iets of iemand dan willen loslaten als het zoveel moeite kost?
Te vaak voelt niet los kunnen laten als onvrij , het is beklemmend, het zit gewoon niet lekker, soms lijd je ronduit aan dat wat je niet los kunt laten.
Toch is loslaten best goed te doen als je weet hoe het in jouw situatie zit met vasthouden! Ik heb al eens eerder een artikel geschreven over energetisch loslaten waarin het met name gaat over een ander mens loslaten.
Ik stel loslaten gelijk aan vertrouwen. Afhankelijk van het onderwerp kan het vertrouwen zijn in jezelf, in een ander, in het grotere geheel, in de goede afloop, vul maar aan. Wat zegt het over mijn gebrek aan vertrouwen als ik moeilijk los kan laten?
Niet los kunnen (of willen) laten is een vorm van vasthouden die gelijk staat aan controle willen houden en in wezen betekent dit dat je angstig bent. Voor wat eigenlijk? Voor verlies is vaak het antwoord en de onzekerheid voor wat daarna volgt.
Niet zo gek als je beseft dat we in een maatschappij leven die in grote mate uit is op het vermijden van onzekerheid. Ons leven is in hoge mate georganiseerd, gepland, geregeld en procedureel vastgelegd. We grijpen naar houvast, we stellen ons gerust met verzekeringen, met contracten, regels en afspraken.
Deze onzekerheidsvermijding werkt ook door in ons emotionele leven. Met onzekerheid leven voelt onaangenaam en vreemd, we kunnen dat slecht verduren. We voelen spanning voor het onbekende. We zijn bang en durven niet. We willen graag weten wat er komt en hoe het komt.
Het helpt om de situatie om te draaien naar jezelf: als je iets of iemand wilt vasthouden (wat gelijk staat aan niet willen loslaten), wat wil je dan in wezen krijgen of houden? Wat is de essentie van wat je wilt en kun je dan de vorm waarin het moet komen loslaten en ruimte maken voor waar het echt over gaat?
Bijvoorbeeld: als je het moeilijk vindt om een ander mens te vertrouwen (omdat misschien dat vertrouwen geschonden is) en je het daarom moeilijk vindt om de ander niet te controleren. Dan gaat het in wezen over angst. Misschien angst voor verlies. Waar gaat die angst voor verlies dan over? Misschien wel verlies van liefde, van verbinding, veiligheid of van waardigheid. Wat is dan je onderliggende verlangen? Waar gaat het dan nu werkelijk om? Misschien juist om meer zelfvertrouwen te krijgen, om waardigheid te (her)vinden, om liefde voor jezelf te voelen waarvoor je je door niet los te kunnen laten juist afhankelijk hebt gemaakt van de ander. Hoe onvrij voelt dat?!
Je kunt hierin echt een keuze maken voor jezelf, door te zorgen dat je zelf aan je wezenlijke behoeften voldoet. Dat vraagt een bepaalde mate van emotionele volwassenheid. Als je herkent, erkent en zorgt voor waar het werkelijk over gaat, dan kun je dichter bij jezelf blijven en de ander of de situatie beter loslaten. Je voelt beter wat je wilt en kunt en neemt verantwoordelijkheid daarvoor. Dat gaat vaak niet van het ene op het andere moment, het is ook goed om hierover te sparren met vrienden of met een coach. Een ding staat vast, de weg naar binnen, naar (zelf)vertrouwen is echt de moeite waard! Zoals in dit filmpje prachtig in beweging wordt uitgebeeld.
Jouw leven gaat ergens over
Sinds jaar en dag heb ik onderstaande poster in huis die me nog steeds fascineert. Het is een prent van de kunstenaar Quint Buchholz en het heet Giacomond.
Je kunt je eigen betekenis geven aan het beeld wat je ziet. Voor mij betekent het op eigen kracht op weg zijn naar mijn bestemming, al is het donker en voelt de weg soms als een dun koord. Een beeld dat tegelijkertijd krachtig en zichtbaar kwetsbaar is. De poster Giacomond inspireert me in moeilijker tijden om te voelen dat ik ergens naar op weg ben al weet ik niet altijd waar naar toe. Dat ik zelf verantwoordelijkheid heb en neem om mijn weg te gaan. De maan in de prent staat voor het voort-trekkende verlangen in mij, een gevoel dat ik ergens thuishoor, dat mijn leven ergens over gaat.
Ik herken in dit beeld ook andere mensen.
In mijn praktijk werk ik soms samen met hele sensitieve mensen die een psychose beleefd hebben of er tegenaan zitten. Daarbij is de grens tussen wat ik noem ‘buitenzintuiglijke waarneming’ of een kortsluiting in het brein (de pathologie) niet altijd heel duidelijk te trekken. Het is soms een dunne draad waar ze overheen lopen.
Ze kunnen een mystieke of existentiële ervaring hebben gehad waar ze met weinig mensen over kunnen praten. Ze kunnen er weerstand tegen voelen, zoals een van mijn klanten die vaker uitroept “ik wil niet bijzonder zijn, ik wil zijn zoals iedereen.’
Een tijd geleden was ik op een interessante conferentie met als titel Waanzien, psychose vanuit religieus, spiritueel, cultureel en filosofisch perspectief. Op deze conferentie werd de indrukwekkende Amerikaanse documentaire Crazywise vertoond waarin op een andere manier wordt gekeken naar wat wij ‘wanen’ noemen. (de trailer is Engelstalig en niet ondertiteld)
Deze documentaire nodigt uit vanuit een breder betekenisvoller perspectief, dan enkel het dominante medische perspectief, naar psychose en wanen te durven kijken. De nadruk ligt op het naast elkaar kunnen bestaan van meerdere perspectieven die allen van betekenis kunnen zijn voor personen met psychosegevoeligheid en de mensen die hen begeleiden. Het is een meer inclusieve[1] kijk op wat wij wanen noemen.
Een deel van de mensen die stemmen hoort, een eenheidservaring beleefd heeft of buitenzintuiglijke waarnemingen heeft zou in een andere cultuur met respect behandeld worden en zeker niet buiten de maatschappij worden geplaatst. Hun ervaringen hebben betekenis voor de gemeenschap.
Mensen met dergelijke ervaringen die in mijn praktijk komen hebben vaak behoefte aan het delen van hun ervaringen en willen leren omgaan met hun hypergevoeligheid zonder dat ze gestigmatiseerd of buitengesloten worden. Ze zoeken naar een diepere betekenis van hun ervaringen.
Niet alleen bij hypergevoeligheid, in alle moeilijke levensomstandigheden zit ook een diepere betekenis. Vaak worden mensen daar heel boos van als dat gezegd wordt. Als je middenin een crisis zit is de mogelijke betekenis daarvan moeilijk te zien en te voelen.
“The wound is the place where the light enters you”- is een uitspraak van Rumi. (De wond is de plaats waar het licht binnenkomt)
Onder 'de wond' kun je moeilijke levenslessen verstaan. Deze levenslessen zijn voor ieder van ons anders en heel persoonlijk. Naast de pijn, de strijd en de moeilijkheden die je daar van ondervindt geven ze ook mogelijke toegang tot iets anders: tot een betekenisvol leven. Je leven gaat ergens over. Ik wens je een betekenisvol 2019 toe!
Hartelijke groet,
Patricia
[1] Inclusie betekent insluiting in de samenleving van achtergestelde groepen op basis van gelijkwaardige rechten en plichten. Het tegenovergestelde dus van uitsluiten of buitensluiten
De energie van de herfst
Wat heb jij geoogst?
In een reeks van stiltewandelingen die ik mede organiseer vanuit de Walk of Wisdom gebruiken we dit jaar een boek van Jaap Voigt als een van de inspiratiebronnen. Het boek heet ‘Leven & Werken in het ritme van de seizoenen’. Jaap Voigt bepleit hierin het volgen van een organisch levensritme dat in ons deel van de wereld bepaald wordt door de seizoenen.
Het hele jaar door druk zijn en in een razend tempo doorleven is funest voor onze gezondheid, net zoals voortdurende vertraging of niet tot actie kunnen komen dat ook zijn. Het trekt ons uit ons centrum. Wij zijn onderdeel van de natuur, we staan er niet los van. Zo zijn de seizoenen ook onderdeel van ons levensritme. Voortdurend tegen de energie van het seizoen ingaan is ongezond en niet effectief en ingaan tegen dit natuurlijke ritme.
Geïnspireerd door deze zienswijze probeer ik me steeds meer te richten naar de energie van het seizoen, wat vraagt dat van mij?
En wat vraagt het van jou?
Op dit moment zitten we in een schakelseizoen van herfst richting winter. Het is een tijd van oogsten, ordenen en balans opmaken na een periode van groei en uitdijen. Wat hebben de inspanningen van lente en zomer jou gebracht? Dit kan gaan over zaken die te maken hebben met werk, gezondheid, gevoelsleven, relaties of wonen. Wat gebeurde er op (een van) deze gebieden vanaf begin maart?
Het is een tijd van schouwen dat een combinatie is van beschouwen en beoordelen (en niet veroordelen).
Stappen die ik in het voorjaar heb gezet in mijn leven beginnen vruchten af te werpen en ik wil vooruit. Mijn enthousiasme en verlangen naar verandering en concrete resultaten maken me ook ongeduldig. Daar schuilt een valkuil in.
De energie van het seizoen is er nu niet een van ‘volle kracht vooruit’. Het gaat er nu juist om meer ruimte te maken voor deze nieuwe ontwikkelingen. Dit is meer een naar binnen gerichte energie waarin je je bezint over wat nu daadwerkelijk bij je past. Deze bezinning is niet zozeer een mentale activiteit maar meer een schouwen van wat van binnenuit naar buiten wil komen. Het nieuwe is in wording.
Veel van wat ik aan energie heb ingezet in de lente en zomer heeft te maken met verbinding maken. Allereerst met mezelf en met wat ik belangrijk vind in mijn leven. Daarvoor moet ik soms keuzes maken en zaken die niet meer passend zijn loslaten.
In zijn boek noemt Jaap Voigt dit het laten ontstaan van een ‘ademende’ structuur. Als je weet wat belangrijk is in je leven dan is dit als een onderstroom aanwezig. Deze onderstroom kun je goed voelen als je momenten stil kunt zijn. Dan wordt ook duidelijk wat niet meer passend is of jouw bezieling niet meer heeft. Soms verdwijnen die zaken dan als vanzelf uit je leven en soms moet je actief handelen en is het goed keuzes te maken of je iets wel of niet meer wilt laten doorgaan of laten bestaan.
Langzaamaan wordt helder dat ik minder versnippering in mijn leven wil om me meer te kunnen verbinden en verdiepen. Deels is dit een proces wat zich als vanzelf aandient. Het duurt even voor ik me er aan over kan geven. Een aantal keuzes maak ik later zelf. Dat valt eigenlijk best mee nu ik weet waarom ik ze maak.
Het daglicht neemt af, het wordt sneller donker, de natuur gaat richting winterslaap. Je lichaam gaat ook de wintertijd in, het heeft meer behoefte aan rust. In hoeverre loop jij hiermee in de pas? Kun je te midden van alle drukte ook ruimte maken voor dit natuurlijke proces van balans opmaken en ordenen? Kun je je bezieling blijven voelen? Dát is de energie van de herfst.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Inspiratiebron voor deze blog is het boek van Jaap Voigt, leven en werken in het ritme van de seizoenen, eigen uitgave van Jaap Voigt en Hapé Smeele. ISBN 978-90-813196-1-4
Heb jij behoefte aan verbinding?
En vind je dat niet altijd eenvoudig?
Dan ben je niet de enige. De afgelopen tijd ben ik veel bezig geweest met het thema verbinding. Hoe verbind ik mij met mezelf en hoe verbind ik mij met andere mensen? Waar laat ik de verbinding los of ontstaat ongemerkt verwijdering? Waardoor ga ik uit verbinding? Wat zijn triggers van buiten die me diep raken en die me doen sluiten?
In- verbinding- zijn in al haar facetten is een van mijn levensopdrachten. Zowel privé als beroepsmatig ben ik intensief hiermee bezig. ‘Verbinding is dé reden waarom we hier zijn, het geeft zin en betekenis aan ons leven.’ (Brené Brown)
Het lijken momenteel niet alleen mijn vragen over verbinding die me bezighouden want om me heen zijn veel mensen ermee bezig. Misschien herken jij dit ook.
Verbonden blijven met de mensen waarvan we houden is niet perse eenvoudig. Een gezonde emotionele verbinding aangaan en houden met anderen begint bij jezelf. Verbonden zijn met wie jij in wezen bent is ieders opdracht. Verbinding gaat ook over liefde, liefde voor onszelf en liefde voor een ander en hoe we steeds weer opnieuw de verbinding daarmee moeten maken.
Rainer maria Rilke schrijft over het mysterie van de liefde: ‘Dat de ene mens van een andere mens moet houden, dat is misschien wel de moeilijkste taak, de ultieme taak, de eindtoets, het werk waarvoor al het andere werk slechts voorbereiding is.’
In mijn zoektocht ben ik een aantal inspirerende boeken* hierover tegengekomen die me een spiegel voorhielden en me inzichten gaven. Inzichten die maakten dat vragen die ik had een antwoord kregen. Dat gebeurtenissen en ervaringen die los leken te zweven één verhaal werd waar een lijn in kwam. En ik kwam een hele eenvoudige en tevens heel indringende ‘oefening’ tegen waarbij je meteen een intense verbinding maakt met een ander.
Er staat steeds meer druk op echte verbinding. We zijn steeds minder echt met elkaar en met onze omgeving in contact door drukte en door afleiding van buitenaf zoals bijvoorbeeld door de smartphone.
Als je net als ik ook behoefte hebt aan echte nabijheid en verbinding met een ander en als je soms ook moeite hebt om dit contact te maken probeer dit dan eens >
De oefening is eenvoudig:
Kijk elkaar eens echt in de ogen, in stilte, een paar minuten lang. Dit kun je doen bijvoorbeeld voordat je begint met een gesprek of voordat je ’s morgens opstaat of voor je inslaapt (als je samenwoont). Niet vluchtig dus, maar een paar minuten. Praat er niet bij. Voel wat het doet. In onderstaand kort filmpje kun je zien wat er dan kan gebeuren.
(Tip > Als je op YouTube klikt onderaan de video dan kun je het filmpje in YouTube bekijken op een groot scherm)
*Boekentips:
- Houd me vast, zeven gesprekken voor een hechte(re) en veilige relatie. Dr. Sue Johnson, 2008, Kosmos Uitgevers, Utrecht/Antwerpen
- Liefdesbang, Overwin verlatingsangst en bindingsangst. Hannah Cuppen, 2014, Uitgeverij AnkhHermes, Utrecht
- Geweldloze communicatie. Marshall B. Rosenberg, 2006, Lemniscaat b.v., Rotterdam
Bijna vakantie en doodmoe?
Lies werkt in het beroepsonderwijs en is de laatste weken bekaf. "Pff, het lijkt wel of het ieder jaar erger wordt", verzucht Lies. "Ieder jaar weer meer werk dat af moet, steeds meer vragen van collega's. Ik ga ieder jaar vermoeider de vakantie in."
Dat is heel vervelend voor Lies, ze geeft veel van haar energie weg en dat hoeft niet perse.
In deze tijd van het jaar als het hoogzomer is staat je eigen energiepeil ook op zijn hoogst. Althans,.... dat zou zo natuurlijkerwijs horen te zijn. Maar hoeveel mensen lopen nu net als Lies op hun laatste endjes voor de vakantie? Alle energie wordt opgebruikt om aan deadlines te voldoen. Vaak ook nog deadlines die voor anderen belangrijk zijn of die door anderen gesteld zijn. Ik herken het zeker van mezelf toen ik nog in het onderwijs werkte. Merk jij het ook?
Lies is heel sensitief en serieus in haar werk, dat maakt haar een fijne zorgzame en loyale collega. Een van de uitdagingen voor hoogsensitieve mensen in het werk (en daarbuiten) is om in contact te blijven met zichzelf. De kwaliteit om (onuitgesproken) behoeften van anderen aan te kunnen voelen kan een valkuil worden waarin je je zelf verliest. Als je referentiepunt te vaak en te veel buiten je zelf ligt, kun je op een gegeven moment ook niet meer voelen wat jij nodig hebt, in je werk bijvoorbeeld. Je raakt overprikkeld en vermoeid. De stress loopt op.
Hoe verleg je je focus van buiten naar binnen als je in eerste instantie gericht bent op de behoeften en vragen van anderen? Hoe voorkom je dat een vraag van een ander bijna automatisch als een appèl voelt om te reageren en in actie te komen? Of zoals Lies zegt dat een vraag via de email aan álle collega's al voelt als een verzoek aan haar persoonlijk. Ze heeft al gereageerd voor ze het in de gaten heeft en daarmee nog meer werk op haar bord geladen.
Lies traint zich om stap voor stap haar aandacht te gaan verleggen van buiten naar binnen. Om haar referentiepunt te veranderen.
Je referentiepunt veranderen betekent anders gaan zien. Anders zien, is anders denken, is anders voelen, is anders gedragen.
En trainen betekent oefenen, soms weer vergeten en fouten maken. Zoals Lies die natuurlijk toch nog weleens 'Ja' zegt waar ze eigenlijk 'Nee' zou moeten zeggen. Maar dan herstelt ze het en geeft het probleem terug aan de eigenaar. Met vallen en opstaan nieuw gedrag aanleren. Het niet meteen goed hoeven doen is moeilijk als je perfectionistisch bent én tegelijkertijd is het toch niet onmogelijk. Lopen heb je immers letterlijk met vallen en opstaan geleerd. En dat heeft je perspectief enorm veranderd!
Hier alvast ook een tip voor jou om je na de vakantie op gang te helpen je aandacht te verleggen naar binnen >>
Neem de tijd om weer in contact te komen met wat jij belangrijk vindt in je werk (en daarbuiten) en laat dat je innerlijk kompas zijn.
Ik bedoel letterlijk tijd er voor nemen. Bijvoorbeeld ná de zomervakantie als je uitgerust en helder bent. Vóórdat je de mailbox opent en belangrijke en dringende zaken (van anderen) je aanvliegen.
Zoek jouw manier om in contact te komen met je verlangen, met wat jij belangrijk vindt. Ga zitten, neem een bad, ga wandelen, mijmeren, mediteren, neem staartijd, ga met iemand praten. Trek er in ieder geval minimaal een dagdeel voor uit om in contact te komen met je binnenste voordat je je weer stort in je werkend leven.
Stel je zelf de vraag: wat kan ik doen (en doe ik nu niet) dat een enorm positief effect op mijn werk zou hebben als ik het regelmatig zou doen?
(je kunt je deze vraag ook stellen als je geen werk hebt)
Lies realiseert zich dat het belangrijk voor haar is om met mensen samen te werken waar ze energie van krijgt, waarna ze ging zorgen dat ze daar invloed op kon uitoefenen. Haar neiging om altijd 'Ja' te zeggen op een verzoek van anderen tackelde ze door bedenktijd in te lassen met de vraag aan haarzelf of ze dit wel echt wilde. Zo kon ze er ook extra op letten dat een vraag van een ander niet haar probleem werd. Daar is ze zich op gaan focussen.
Het is wel belangrijk dat je datgene doet waar je ook invloed op hebt.
Bouw vervolgens reminders in op een dag om je eraan te herinneren wat je focus is. Het klinkt misschien gek, maar een uitstekende plek om je te helpen resetten door de dag heen is bij een bezoek aan het toilet. Daar zit je even rustig en kun je je afvragen: ben ik nog bezig vanuit mijn referentiepunt of ligt dat inmiddels buiten mijzelf? Haal diep adem en pak je focus terug. En laat jouw focus de meetlat zijn waarlangs je beslissingen en acties legt.
Voor nu alvast een heerlijke vakantie.En mocht ik je kunnen helpen om net als Lies je focus helder te krijgen dan hoor ik het graag.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Bron en inspiratie; Stephen Covey, de zeven eigenschappen van effectief leiderschap.
Een belofte aan jezelf
Er ontluikt altijd weer nieuw leven ook al lijkt het nog zo dor.
BLOND
Ritselend pampasgras
in stralende winterzon
fluistert alvast belofte
over zomergroen gewas
© Patricia Akkermans
Heb jij jezelf een belofte gedaan deze winter? Bijvoorbeeld om meer te genieten, om meer tijd voor jezelf te nemen, je zelf meer te waarderen, milder te zijn naar jezelf of om nu eindelijk eens dit of dat te gaan doen? Heb jij hoopvol in de toekomst gekeken en een beeld gezien van hoe het zou zijn als je de belofte aan jezelf waarmaakt?
En...heb je stappen gezet om dichterbij dat beeld te komen? Waar sta je nu?
Niet elk begin is vruchtbaar. Een belofte aan jezelf is als nieuw leven dat gekoesterd wil worden, dat aandacht en zorg nodig heeft. Het moet kunnen wortelen en hechten in jou, ruimte krijgen en in een goede bedding vallen.
Elk jaar krijgen we weer nieuwe kansen om nieuw leven in ons wakker te maken. Ook wij als mens zijn als een zaailing. De lente op haar hoogtepunt is een goede tijd om te zien wat geleefd wordt en wat geleefd wil worden in ons en door ons.
Tot een volgende keer.
Hartelijke groet,
Patricia
Een nieuw begin
komt na groeipijn
Transformatieprocessen in de natuur geven het voorbeeld voor ons, de ontwikkelende mens. Zit je in een veranderingsproces? Probeer kalmte te bewaren temidden van onzekerheid en het gevoel vast te zitten. Benut de groeitijd tot het uiterste, dan komt het beste dat jij te bieden hebt naar buiten.
Vleugelen
Het is net
als bij een vlinder,
eigen kracht ontpopt
van binnenuit
in innerlijke tijd en tempo.
Als alle levenslust
in vleugels is gevloeid
pas dan
vliegt de vlinder uit.
© Patricia Akkermans
Gezond egoïsme
‘Gezond egoïsme is je verantwoordelijk voelen voor je eigen behoeften’, is een uitspraak van Lisette Thooft. En hoe moeilijk is dat toch!
Opvallend veel mensen die in de praktijk komen hebben last van een vol of een druk hoofd. De hele dag door maakt hun hoofd overuren om alle gedachten, gevoelens, indrukken en prikkels te verwerken. Ze rennen van hot naar her, altijd druk en geen tijd om stil te staan. Een van mijn klanten zegt dat ze vaak haar hoofd vergeet uit te zetten waardoor de overgang van drukte naar rust en ontspanning niet gemaakt wordt.
Een vol hoofd heeft ook invloed op kwaliteit van slapen waardoor langzaamaan de batterij steeds verder leegloopt en je al moe bent als je opstaat. Je geeft teveel weg aan andere mensen en activiteiten en je geeft te weinig aan jezelf. Je neemt je eigen behoeften aan bijvoorbeeld rust en stilte niet serieus.
Vaak komen deze klachten voor in combinatie met weinig tot geen ruimte nemen voor jezelf. Vooral vrouwen hebben daar last van. Het huis is vol met partner en kinderen die allemaal hun ruimte innemen. Maar waar blijf jij? Waar is jouw ruimte? En dat bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk.
In de praktijk help ik mensen energetisch met mijn handen om ruimte te maken in een druk en vol hoofd. Ik leg mijn handen onder het hoofd, masseer de schedelrand en duw voorzichtig met mijn vingers op bepaalde punten op het hoofd. Men ervaart hierdoor dat er meer ruimte en rust ontstaat, het voelt leger en luchtiger in het hoofd. Maar is er zoveel dat je zelf ook kunt doen.
Begin er mee om in een vol huis een plekje voor jezelf te maken. Als er geen kamer over is (wat vaak het geval is) maak dan een hoekje vrij in huis dat je tot jouw plekje maakt. Als je daar regelmatig vertoeft dan krijgt deze plek jouw energie en geeft het je ook rust en energie terug.
Daarnaast leer ik mensen een hele eenvoudige aandachtsoefening die ze elke dag kunnen doen. De ervaring leert dat deze oefening meteen rust brengt en energie geeft. Als je deze oefening iedere dag doet neemt de drukte in je hoofd echt zienderogen af.
De oefening is om dagelijks even in stilte te zitten, al is het maar 5 minuten. Doe het volgende:
- ga rechtop zitten met je voeten op de grond, voel je voeten op de grond,
- leg je handen losjes op je bovenbenen,
- houd je ogen een beetje geopend of gesloten,
- ontspan je kaak,
- adem rustig in en uit,
- voel het rustpunt ‘onderaan’ de inademing voordat je weer uitademt, daar zit je innerlijke rustpunt.
Als het moeilijk is om in die stilte niet in gedachten op te gaan en je merkt dat je in je gedachten zit, kan het je helpen als je steeds bovenstaande punten bij jezelf naloopt.
Je kunt ook buitenshuis een plek zoeken waar je rust ervaart en oplaadt. Ik heb een klant die op haar dagelijkse rondje met de hond stilstaat bij een bepaalde boom en daar met haar handen op de stam de energie voelt stromen in haar handen. Van de wandeling en het stilstaan bij de boom laadt zij op en komt haar hoofd tot rust.
Ruimte maken voor je eigen behoeften is dus niet in negatieve zin egoïstisch. Deze gedachte weerhoudt mensen er soms van om het te doen. Onthoud dat alleen jij zelf verantwoordelijk bent voor je eigen behoeften, dus ga er maar voor staan!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Moeite met ruimte maken voor jezelf kan ook met pleasegedrag te maken hebben. Hierover schreef ik al eens een blog > ‘als het u belieft’..
Als jij een vol hoofd hebt en je het moeilijk vindt om bovenstaande tips uit jezelf handen en voeten te geven dan kan ik je ondersteunen er een start mee te maken. Maak een afspraak via patricia AT patricia-akkermans DOT com of bel 0625541120
Gezond wantrouwen
De zon schijnt, het is aangenaam warm, kleurenpracht in okergeel en wijnrood, het is een herfstige zomerdag en er volgen er nog meer. Het is een prachtig seizoen, maar niet alleen dat.
Voor mij is de herfst ook een seizoen om extra op te letten, alleen buiten in de natuur. Ik zei onlangs tegen een vriendin die vaker alleen in bos en duin rondstruint dat ‘ze in de herfst nog gekker worden’. Je hoeft zeker niet voortdurend bang te zijn, maar deze weken realiseer ik me maar weer eens dat Nederland voor een vrouw alleen niet zondermeer veilig is.
Met ‘ze’ bedoel ik zedendelinquenten. Wat gaat er om in de geest van een psychopaat die zijn gewelddadige seksfantasieën uitleeft op jonge meisjes en vrouwen? Uiteraard is deze gedachte getriggerd door de actualiteit en raakt het aan mijn eigen geschiedenis.
Het houdt me bezig. Ben me zeer bewust van de grenzen van welk therapeutisch middel of methode dan ook. Niet iedereen kan of wil geholpen worden. Zo kan het dan gebeuren dat het noodlot een jonge vrouw en een zieke geest aan elkaar verbindt.
Ik ken de tbs wereld een beetje van binnenuit. Er zijn heel veel patiënten met een seksueel verstoorde gewelddadige geest. En ik kan helaas beamen dat het niet zo best is gesteld met de begeleiding en behandeling van mannen die hier opgenomen zijn (ooit heeft Léonie Holtes hier een pijnlijk boek over geschreven).
Vaak vraag ik me af of dwangverpleging überhaupt werkt, of er werkelijk behandeling en genezing mogelijk is voor diegene die niet kan inzien welk leed door hem of haar veroorzaakt wordt. Als energetisch therapeut sta ik in ieder geval vaak machteloos.
Een vriendin van me die in een tbs kliniek werkt vraagt aan elke nieuwe jonge (vaak) vrouwelijke werknemer, ‘wat kom je hier doen?’. Het is schokkend om te horen dat deze jonge vrouwen, die met de meest gestoorde en gevaarlijk seksuele delinquenten werken, zelf vaak weinig sjoege hebben van hun werkelijke motieven. Ik ben er van overtuigd dat je doelgroep keuze in de hulpverlening bijna nooit toevallig is!
Ik begeleidde ooit een jonge vrouw die in een tbs kliniek werkte. Ze bleek een verleden te hebben met seksueel geweld. In haar jeugd was ze totaal machteloos geweest in het gebeuren. Door in een tbs kliniek te gaan werken zag ze onbewust een kans om nu wel macht te krijgen over soortgelijke daders. Hiermee dacht ze onbewust dat wat haar was overkomen, alsnog te kunnen controleren.
Ik vertelde haar dat heel erg veel van de interactie zich afspeelt in het energieveld tussen mensen. De schijnbaar berouwvolle man met de grote blauwe ogen kan jou ondertussen energetisch compleet leegzuigen of opvreten. Je voelt wel van alles, maar je ziet het niet. In sommige interactiemomenten was dit voor haar waardevolle informatie waar ze iets mee kon om haar zelf te beschermen.
‘Benader de patiënt altijd met gezond wantrouwen’, is het advies van mijn vriendin aan de nieuwe werknemers. Ik zou er aan toe willen voegen dat iedereen die met mensen en zeker met deze complexe gestoorde geesten wil werken zijn/haar eigen motieven ook met een gezond wantrouwen beziet.
Geniet de komende dagen als je alleen erop uittrekt en het kan geen kwaad een beetje alert te blijven.
Hartelijke groet,
Patricia
Innerlijke vrede
Afgelopen zondag begeleidde ik een stiltewandeling van de Walk of Wisdom met als thema ‘innerlijke vrede’.
Toen we begin dit jaar de thema’s voor de wandelingen bedachten kozen we voor de maand september het thema ‘innerlijke vrede’ gekoppeld aan de wereldvredesweek.
In deze septembermaand staat wereldvrede wederom een week extra in de belangstelling. Deze wereldvrede kunnen we naar mijn mening alleen maar bereiken als we eerst zelf innerlijke vrede ervaren. Zouden wereldleiders als Donald Trump en Kim Jong-un doen wat ze nu doen als ze zelf meer innerlijke vrede zouden ervaren?
Met het thema ‘innerlijke vrede’ voel ik veel affiniteit. Mijn uitgangspunt is om innerlijke rust of vrede te kunnen ervaren bij alles wat er zich in mijn leven voordoet. Om me over te geven aan het leven en alles te aanvaarden waartoe ik, soms tegen wil en dank, geroepen wordt.
Mijn persoonlijke levensthema is daarmee al enige tijd het vinden van innerlijke vrede of innerlijke rust. In de afgelopen paar jaar heb ik verlies geleden en afscheid moeten nemen van dierbare mensen. Ook heb ik afscheid genomen van dierbare overtuigingen en denkpatronen die me eigenlijk in onvrijheid deden leven. Ik aanvaard dat wie ik ben soms vaag is en niet altijd even duidelijk.
In verlies ook het mooie kunnen zien of dankbaarheid kunnen ervaren geeft me vertrouwen om voorwaarts te gaan op mijn weg.
Het ervaren van innerlijke vrede of innerlijke rust geeft me ook een gevoel van vrijheid om voluit te durven leven zonder angst daarvoor. Soms zijn me korte en langere momenten gegund waarin ik dit kan voelen.
Deze zomer ben ik zelf wederom behoorlijk uitgedaagd om het verleden los te laten, rust te vinden met wat zich aandient en door te gaan. Ik verloor mijn trouwring die ik destijds speciaal had laten maken. Na de scheiding ben ik de ring in de zomer weer gaan dragen aan mijn andere hand.
Binnen vier dagen dat ik de ring weer droeg verloor ik deze in het buitenland. Ik voelde meteen dat dit niet toevallig was. Maar vond het wel een pittig signaal! Het duurde een paar weken eer ik daar mijn rust helemaal bij had gevonden. De betekenis die het verlies voor mij heeft, is wat het is en ik heb er vrede mee.
Wandelen naar innerlijke vrede
Een manier voor mij om bij innerlijke vrede te komen is om te gaan wandelen, alleen of samen, maar in ieder geval ook (deels) in stilte.
Ik wil heel graag lezers via deze weg kennis laten maken met de eigentijdse pelgrimstocht van de Walk of Wisdom waarin je op pad gaat, los van alledaagse beslommeringen en los van alledaagse verlokkingen zoals mobiele telefoon en internet. Je komt dan echt op andere lagen van je zelf uit en hopelijk op meer innerlijke vrede.
Hoe meer mensen innerlijke vrede ervaren in hun leven, hoe meer vrede er gevoeld wordt in de wereld.
Onder de nieuwsbrieflezers van september geef ik een gratis startpakket van de walk of wisdom weg.
Tot slot nog een gedicht van Marinus van den Berg.
Wandelen
Wie wandelt, wandelt nooit alleen
altijd zijn er wel vogels, altijd de wind
of de waterstromen.
De bronnetjes soms of passanten.
Altijd zijn er de bloemen
en de wolken die je groeten
of de strakke, blauwe hemel.
En de zijwegen en kruispunten
die vragen om een keuze.
Altijd zijn er je gedachten
die meetrekken als engelen
of als duivels, die je plagen.
Alleen wandelen bestaat niet.
Wandelen brengt je ook altijd
weer op je innerlijke weg
en....het brengt je thuis.
Marinus van den Berg
Tot een volgende keer.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Je hoeft het niet alleen te doen
wel zelf..
Een van de moeilijkste fasen in een persoonlijk ontwikkelingsproces is de fase waarin je in het donkere bos loopt, er is geen pad en je weet niet waar je heen moet en waar de uitgang is. Het struikgewas is dichtbegroeid. Dichtbij hoor je het grommende geluid van je grootste angst.
Nu komt het er op aan. Blijf je staan en kijk je je grootste angst aan of draai je om en ren je weg?
In het leven van veel mensen is dit nu een herkenbare situatie. Hun eigen weerstanden hebben ze overwonnen en die van hun omgeving weerstaan, ze zijn moedig op pad gegaan naar een betere versie van zichzelf. Dapper zijn ze het bos ingelopen, daar waar geen pad is en ze hun eigen weg moeten vinden.
Maar in het bos is het wel erg donker en zeker als je er al lang niet meer geweest bent is het ook dichtgegroeid met stekelige taaie struiken. Als er al paadjes waren, zijn ze inmiddels overwoekerd. Je ziet soms geen hand voor ogen. Uit het struikgewas springen enge beesten op je. Nu wordt het toch echt moeilijk.
Ik krijg in de praktijk veel vragen in deze fase zoals 'ik weet het niet meer', ‘wat moet ik doen?’ ‘waar moet ik heen?’, ‘hoe lang duurt het nog?’, ‘waar is de uitgang?’
Ik geef als antwoord op een gevraagde richting zelden een concreet advies, omdat ik er in geloof dat het antwoord op die vragen uit jouzelf omhoog moet komen. Als het inzicht net onder de oppervlakte van iemands geest sluimert, trek ik het weleens omhoog naar het bewustzijn. Zo niet, dan blijf ik liefdevol, vol vertrouwen en geduldig wachten. Jouw eigen wijsheid komt uit jezelf omhoog. Dat moet ook vind ik.
Op vragen hoe lang een en ander gaat duren heb ik geen antwoord. Hierin speelt je karakter en spelen je levensomstandigheden een grote rol. De ene persoon is zo vol verlangen naar zijn betere zelf dat hij voortvarend en met kracht zich een weg door het gewas kapt en zijn angsten te lijf gaat. Een ander is aarzelend en tastend, vol omtrekkende bewegingen en omwegen, drie passen vooruit en weer twee achteruit. Als je standvastig blijft kom je vroeger of later uiteindelijk door het bos heen.
Bedenk dat je het niet alleen hoeft te doen als je bang bent om te verdwalen. Je kunt hulp vragen in je eigen omgeving of professioneel om je aan te moedigen als het spannend is. Om je vragen en twijfels te delen. Maar jij zelf moet de stappen zetten.
Je kunt jezelf helpen om antwoorden op je vragen te vinden. Je vindt ze in je onderbewuste waar ze wachten om gehoord te worden. Hiervoor moet je technieken gebruiken die je rationele denken uitschakelen en die een beroep doen op je creatieve en intuïtieve kanten. Je kunt hiervoor bijvoorbeeld gebruik maken van kaartleggingen.
Een andere manier is om de kosmos te vragen om een antwoord of een aanwijzing op je vraag en het dan laten rusten. Ga wat anders doen, iets ontspannends. Laat vervolgens het antwoord tot je komen via dromen, liedjes die je hoort of bijvoorbeeld door tekstregels die je onder ogen krijgt. Het antwoord komt, wees alert.
Je kunt ook creatieve technieken gebruiken zoals schilderen, tekenen of een visualisatie (laten) doen waarin je vraag centraal staat en waarin je de beelden als antwoord tot je laat komen.
Wat je ook doet, geef niet op. Las desnoods een adempauze in, rust uit, maak een plan, verzamel moed en ga door. Doorgaan is echt de moeite waard!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Windstil
Het is stil. Om me heen en in mij.
Is het stilte voor de storm of is het stilte na de storm? Na die storm die dit voorjaar en deze zomer door mijn leven raasde en heftig aan mijn wortels rukte?
Of is het misschien een relatieve stilte na een paar intense weken waarin ik in de krochten van mijn verleden de hydra nog eens in de ogen moest kijken.
Ik weet het niet, een beetje wantrouwig loer ik in mij en om mij. Ik hoor bij sommige mensen om me heen hetzelfde gevoel. Een gevoel van wachten. Waarop? Wachten op wat komen gaat? Herken jij dat ook misschien?
Wachten in de luwte is niet een van mijn sterkste kanten eerlijk gezegd. Ik heb liever een doel en een koers. Mijn opdracht in deze levensfase is echter juist niet-doelschieten, niet zelf koers bepalen, maar me meer laten leiden. Dat lukt me steeds beter, het is niet echt gemakkelijk.
Ik kreeg vanochtend meer inzicht hierover van een piepklein beestje. Vorige week was ze er ook al twee keer, op onverwachte plekken. Eenmaal viel ze vanaf de douchewand op mijn arm, eenmaal zat ze naast me op de vensterbank in de praktijk en vanochtend zat ze tijdens het sporten op mijn horloge: een mooi rood zwart gespikkeld lieveheersbeestje.
‘Je totemdier’ fluisterde iets in mij. Drie keer is geen toeval, ik geloof in synchroniciteitsverschijnselen om me heen. Waar staat een lieveheersbeestje symbool voor? Ze is klein, maar kan op eigen kracht een heel eind komen, nog verder als ze wind mee heeft. Haar beschermend schild verbergt ook haar vleugels. In sterke stormen moet ze zich stil houden en beschutting zoeken. Ze zoekt altijd naar het licht.
Als ik haar specifieke betekenis als totemdier vertaal naar mijn persoonlijke situatie dan representeert ze een richting waarin dankbaarheid, wijsheid en overzicht centraal staan. Ze spiegelt het 6e chakra dat staat voor intuïtie, helder zien, horen en weten.
Natuurlijk, juist in windstille periodes kan ik goed 'horen' wat mijn richting is, niet vanuit mijn wil of door emoties bepaald, maar van binnenuit geleid. Juist in deze periode waarin emoties niet de hoofdrol spelen kan mijn intuïtie en een hoger weten zuiverder doorklinken.
In die zin is het een hele waardevolle stilte waarin ik nu mag verkeren. Zo bekeken geeft dit mij meer rust. De windstilte is geen passief afwachten, het wordt een actief alert wachten.
Zit jij ook in zo'n windstilte of heb je het gevoel in een wachthokje te zitten (zoals een vriendin van mij het voor zichzelf benoemde)? Probeer alert te zijn in de windstilte, misschien zie jij ook steeds een zelfde dier dat je pad kruist, eentje die voor jou opvalt omdat het bijvoorbeeld op bijzondere plekken verschijnt of omdat het voor jou een bijzonder dier is. Zie het als een totemdier dat jou iets wilt laten zien. Zoek de betekenis ervan op en wie weet geeft het je meer inzicht over wat voor jou op dit moment van belang is.
Hartelijke groet,
Patricia
Informatie over totemdieren vond ik op de website van Andromeda.
Wederzijdse afhankelijkheid
Een van de dingen waar ik tot voor kort erg prat op ging was mijn gevoel van onafhankelijkheid. Een diepe overtuiging dat ik niemand nodig heb bijvoorbeeld. Dit gevoel van onafhankelijkheid heb ik me na veel pijn en met moeite eigen gemaakt. Het gaf me een (vals) gevoel van vrijheid.
Inmiddels ben ik er van aan het terug komen. Dat begon een aantal maanden geleden toen ik me ineens iets realiseerde. Na een mooi en geslaagd coachtraject was mijn klant zeer juichend over wat we samen bereikt hadden en hoe ik haar op haar weg begeleid had. Dat is natuurlijk heel fijn, en tegelijkertijd realiseerde ik me ook iets anders. Iets wat me eerst een ongemakkelijk gevoel gaf, maar al snel een gevoel van opluchting.
Ik realiseerde me dat ik kan alleen maar een goede coach of begeleider ben als iemand mij dat ook laat zijn. Natuurlijk moet ik deskundig zijn en me goed afstemmen, maar als mijn klant zich niet openstelt dan kan ik niets. Mijn rol is in die zin gewoon bescheiden. We doen het samen.
Dat iemand zich niet openstelt is me ook weleens overkomen en ik kan me mijn gevoel van falen en het ongemak nog goed voor de geest halen. Ik trok het me persoonlijk aan, alsof ik daar alleen verantwoordelijk voor was. Ze accepteerde mijn expertise niet en dan ben ik als coach of therapeut nietig.
Nu ik in mijn praktijk deze wederzijdse afhankelijkheid zie, ga ik het in meer facetten van mijn leven zien. In mijn relatie bijvoorbeeld waar de ander alleen een goede partner voor mij kan zijn als ik dat ook toelaat.
Steeds meer zie en voel ik dat alles uit twee bestaat, uit yin/yang en dat het afhankelijk van elkaar is. Niets staat op zich zelf. Vrouwelijk kan alleen maar vrouwelijk zijn als er ook mannelijk is en andersom. Er is alleen een meester als er ook een leerling is en andersom. Licht kan er alleen zijn als er ook donker is en andersom. Er is alleen vorm als er ook leegte is en andersom.
Lang geleden stuurde ik de volgzame afhankelijke kant van mezelf weg, me niet realiserende dat alles uit twee bestaat. Ik heb haar weer in mijn leven toegelaten, schoorvoetend, onwennig nog. Maar eindelijk weer welkom.
Dit gaat ook zijn weerslag hebben op mijn praktijk waar ik me niet meer uitsluitend wil richten op vrouwen, maar waar ook mannen nadrukkelijk welkom zijn. Ik vermoed dat meer mensen worstelen met afhankelijkheid/onafhankelijkheid, met vrouwelijk/mannelijk, met het feit dat alles uit twee bestaat en wederzijds van elkaar afhankelijk is.
Als je je dit ten diepste realiseert en er naar kunt leven dan kun je ook echt heel worden.
hartelijke groet,
Patricia
De ont-moeting
Elke eerste donderdag van de maand is er in Nijmegen een ‘Ontmoeting rond de Vlam’, een initiatief van de Nijmeegse werkgroep van de WereldVredesVlam
Onlangs was ik daar voor de eerste keer bij aanwezig. Met een kleine groep stonden we in een cirkel rond de Vlam terwijl er een prachtig helend muziekstuk van Shaina Noll werd gespeeld. Terwijl de verbondenheid onderling groeide bedacht ik me hoe sommige ontmoetingen hoe dan ook tot stand worden gebracht al wil je dat zelf persoonlijk helemaal niet.
Hier stond ik dan naast de voorzitter van de Nijmeegse werkgroep die ook bijzonder trouwambtenaar is van de gemeente Nijmegen en die mijn lief en mij bijna twee jaar geleden duurzaam verbonden heeft. Niet dat ik hem wilde in eerste instantie! Maar het lot besliste anders.
Maanden voor onze speciale dag hadden wij zelf een eerste en tweede keus gemaakt voor onze trouwambtenaar. Het leek ons geheel in stijl omdat door een vrouw te laten doen. Om welke reden dan ook werd onze aanvraag te laat in behandeling genomen waardoor de dames van onze keuze niet meer beschikbaar waren. We mochten wederom een keuze maken en opnieuw werd dat een vrouw. Echter het opgegeven mailadres van de gemeente was verkeerd en het duurde tot een week van te voren voor we er achter kwamen dat het niet goed was gegaan met de aanvraag. Helaas was inmiddels ook de derde dame niet meer beschikbaar.
Na een pittig telefoontje met de gemeente zei mijn partner dat er diezelfde middag nog een trouwambtenaar langs zou komen, een man. ‘Ik wil geen man’, zei ik geïrriteerd. ‘Komt goed, ik heb hem al gesproken, het voelt goed’ zei ze. Ik bleef nukkig, maar andere keus was er niet meer, de tijd was op.
Die middag stapte Henk onze drempel over en hij is niet meer weg gegaan uit ons leven. Het ijs werd die middag snel gebroken en er bleken heel wat raakvlakken en gedeelde interesses op spiritueel gebied te zijn. Mede dankzij hem hebben we een geweldig mooie dag gehad.
Mijn lief die altijd begaan is met wereldvrede vormt inmiddels samen met hem het bestuur van de Nijmeegse afdeling van de World Peace Flame en wat een geweldige samenwerkingscombinatie zijn die twee! En zo komt het dan dat ik die donderdag naast een ‘moetje’ sta dat met tussenkomst door wie of wat dan ook een heuglijke ont-moeting werd.
Dit verhaal is een mooi voorbeeld van synchroniciteit. Over dit onderwerp ben ik een driedelige artikelenreeks aan het schrijven. Het eerste deel is vandaag gepubliceerd op Online Magazine Nieuwetijdskind, 'Synchroniciteit, een betekenisvolle weg naar je bestemming'.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Kikker in de sloot
Wat geniet ik van deze tijd. Voel me over het algemeen relaxed en heb genoeg tijd om te genieten van de uitbundige natuur. Ik ben veel buiten, wandel, kijk en luister. Hoe anders was dat de afgelopen jaren toen de maand juni (en juli) in mijn baan als HBO docent er een was van topdrukte, zonder tijd om lang te genieten. Laat staan om een van de leuke evenementen te bezoeken die de maand juni rijk is. Na een collegejaar van meer piektijden dan daluren werd deze maand steeds meer een tijd met nóg een schepje er bovenop. Zo kroop ik op mijn knieën menig zomervakantie in. Hoe anders voelt dat nu.
Toen ik ruim een jaar geleden afscheid nam van mijn vaste baan in het onderwijs beschreef ik mijn groeiend gevoel van klem zitten en langzaam doodgaan in een systeem dat mij niet meer paste, als een gevoel van de kikker in het langzaam kokende water. Het is een veelgebruikte metafoor dat een kikker die je in koud water langzaam opwarmt doodgaat omdat hij de opwarming te laat opmerkt. Hoewel de feitelijke waarheid van deze metafoor betwist wordt zit er wel een duidelijke boodschap in.
Als we onderdeel zijn van een systeem dat langzaamaan steeds meer verandert dan hebben we dat vaak niet in de gaten totdat er iets knapt in ons. We komen pas in actie als het te laat is, als we echt pijn voelen. Veranderingen gaan helaas soms sneller dan we in de gaten hebben.
Er zijn ook mensen die kleine veranderingen wel voelen en dan op tijd kunnen reageren. Ze springen zogezegd op tijd uit de pan. Als je lichamelijk bewustzijn op orde is kun je op tijd reageren op ongezonde situaties.
Voor mij is de vrije ruimte van de zomer ook een tijd dat ik makkelijk kan waarnemen in mijzelf hoe het mijn eigen welzijn staat. Ben ik mijn werk na een paar dagen kwijt, droom ik er niet meer over en kan ik mijn mailbox écht met rust laten zonder toch even stiekem te kijken en mail weg te werken, dan gaat het goed met me. Dan ben ik gezond aan het werk.
Vorig jaar heb ik groene, oranje en rode signalen voor gezond werken op een rijtje gezet. Deze kun je hier terugvinden. Misschien heb jij er ook wat aan. Hoe gezond ben jij met je werk bezig?
Ik wens je een fijne zomertijd toe.
Hartelijke groet, Patricia
Zielenliefde en groei
De laatste tijd krijg ik veel vragen en verhalen te horen over liefdes die zich op zielsniveau openbaren en die een complicerende factor in zich hebben zoals geen gedeelde herkenning of om een andere reden niet samen kunnen zijn.In deze blog schrijf ik mijn ervaring hiermee en mijn visie hierop, misschien kun je er voor jouw verhaal herkenning of steun uit halen.
De ontmoeting met iemand die je vrijwel direct op een heel diep niveau herkent is een van de mooiste en meest magische ogenblikken van je leven. Het voelt als een thuiskomen, een herkenning, een oplifting van je hele wezen. Als dit gevoel niet gespiegeld wordt door de ander dan is het tevens een van de allerpijnlijkste momenten in je leven. Vooral als de herkenning ook een sterk seksueel aspect heeft of een partnercomponent in zich draagt.
Als je als ziel een bepaalde ontwikkeling hebt doorgemaakt dan kun je mensen op zielsniveau gaan ontmoeten. Dit betekent dat je niet meer in eerste instantie uitgaat van de buitenkant of het uiterlijk van iemand, maar dat het licht dat in iemand schijnt of de kleuren die iemand heeft door jou gezien en herkend worden. Je herkent (soms onbewust) gedeelde levens en ervaringen. Dit kan zelfs gebeuren voordat je iemand in levende lijve echt hebt ontmoet. Je kunt zussen, broers, kinderen, moeders en vaders tegenkomen en ook geliefden uit andere tijden en plaatsen.
Dit gebeurde mij jaren geleden voor het eerst. Overdonderd was ik door de intensiteit van mijn gevoelens voor deze vrouw. Het was geen gewone verliefdheid, maar een sluis die openging. Beelden van andere tijden en plaatsen waar ik met haar was, werden aan mij getoond. Totaal onervaren met een ontmoeting op dit niveau deed ik wat ik altijd deed. Met mijn zon, maan en ascendant in het teken van de boogschutter is het niet moeilijk om je voor te stellen dat het archetype van de godin Artemis in mij sterk aanwezig is. Dus in mijn volledige boogschutter outfit met mijn opgepoetste zilveren boog en een koker vol pijlen verscheen ik aan de kasteelmuren. Deze vrouw leefde namelijk in een burcht. Al mijn pijlen braken op de muren en bleven steken in de haastig opgehaalde loopbrug. Ik had beter eerst kunnen aanbellen... Ze stuurde me weg.
Ik werd voor even een dolende in de woestijn. Dit gedichtje wat ik toen schreef geeft mijn gevoel goed weer.
Woestijn
Richtingloos en vol vertwijfeling
dool ik door dorre droogte,
voel enkel hete tegenwind.
Mijn hart gekneusd, maar ongebroken
stap ik voorwaarts in de leegte
totdat grond mijn voeten vindt.
©Patricia Akkermans
Het deed zo’n pijn.
Wat ik hieruit leerde was dat het dus mogelijk is dat de ander de zielsherkenning niet deelt of niet wil of kan of durft te delen. Daarbij was ik natuurlijk veel te overdonderend aanwezig. Totaal niet afgestemd.
Deze harde les kwam mij een aantal jaren geleden goed van pas toen ik mijn levenspartner Bo op een soortgelijke wijze tegenkwam en herkende. Nu liet ik mijn boog en pijlen thuis, belde zelfs niet meteen aan, maar blijf rustig in de voortuin staan. (Oké, ik heb een of twee keer een propje papier door het openstaande raam naar binnen gegooid). Het was voor mij een ongelooflijke oefening in geduld opbrengen en wachten wat zich zou ontvouwen voor mijn ogen. Toen de tijd rijp was heb ik aangebeld en was het precies goed getimed. Deze timing heeft veel te maken met heel goed luisteren naar wat je zuivere intuïtie je ingeeft. Kun je je eigen ego of wensen er tussen uit laten en echt horen wanneer je eventueel een stap kunt zetten? Dat is niet eenvoudig.
De lessen die ik leerde bij deze ontmoeting en de wijze waarop dit is verlopen bewijzen op hun beurt weer hun nut voor nu en de toekomst.
Hoe dan ook, de ontmoeting met een andere herkende ziel die ook een sterke seksuele of partnercomponent in zich draagt, heeft altijd ook te maken met lessen die je moet (of eigenlijk wilt) leren als ziel. Als je wel samen komt dan zijn er lessen voor allebei aan verbonden. Op dit ontwikkelingsniveau wil je namelijk als ziel verder groeien en dat kan in een gedeelde herkenning ook erg snel gaan.
Zelf vind ik de invalshoek om te kijken naar het in jouw aanwezige archetype wel mooi en behulpzaam. De Artemis -boogschuttervrouw in mij wil leren om de kunst van het niet-boogschieten te doorgronden. Deze lessen krijg ik dan ook veelvuldig aangeboden in mijn relatie en in nieuwe ontmoetingen.
Herken jij jouw archetype en de lessen die daar in liggen?
Hartelijke groet,
Patricia
Ik vraag me dan wel af of je archetype wordt gebaseerd op de stand van de tekens in je geboortehoroscoop.
In mijn geval is dit zon en ascendant in Leeuw en maan in Weegschaal.
Hoe of waar kan ik hier meer informatie over vinden?
Zou jij me verder kunnen helpen?
Vriendelijke groet, Moniek Janssen
Voeding voor de ziel
Er gebeurt in mijn leven momenteel iets wat je kunt vergelijken met denken dat je een broodjeszaak instapt en het blijkt een exclusief vijfsterren restaurant te zijn. Wat doe je dan?
De laatste maanden heb ik steeds meer behoefte gekregen aan voeding voor mijn eigen spirituele ontwikkeling. Mijn maag begint leeg te raken en ik heb honger naar inspiratie. Nu mijn verplichte medische basiskennis opleiding ten einde loopt was ik al aan het kijken naar een cursus of opleiding die mij voeding zou kunnen geven. In mijn leven zit ik in een heerlijke flow en daarvoor wilde ik ook een coach opzoeken (die zelf therapeut is) met wie ik af en toe eens kan sparren.
Ik heb niet direct een concrete vraag voor de coach, het is meer een behoefte. Ik heb honger en loop zijn ‘broodjeszaak’ binnen. Trouwens niet toevallig díe broodjeszaak. Ik doe veel vanuit intuïtie en veel in samenwerking met innerlijk luisteren naar wat er zich in mij laat horen. Van deze broodjeszaak had ik ooit vernomen, deze kwam nu herhaaldelijk in me op en mijn innerlijke stem zei dat ik daar moest zijn.
Ik stap dus naar binnen en ik verwacht een vitrine vol belegde broodjes, met een vriendelijke mijnheer erachter, eventueel een paar tafeltjes en de mogelijkheid voor koffie. Maar niets van dit alles. In plaats daarvan word ik welkom geheten door een Chef-kok, hij vraagt me plaats te nemen. Hij vraagt me niet wat hij voor me kan doen, maar begint zelf te vertellen aan de hand van wat hij ziet: wie ik ben, wat ik tot nu toe heb gegeten, wat zwaar op de maag lag en misschien nog ligt, wat verteerd is en wat wellicht een goede aanvulling op mijn menu zou zijn. Het wordt vervolgens een gelijkwaardige dialoog waarin we onze menu’s uitwisselen en waarin we ontdekken dat we veel dezelfde smaken hebben.
Als het klaar is stap ik naar buiten, ik heb geen broodje gegeten en toch ben ik helemaal gevuld. De dagen erna voel ik dat ons gesprek een diepere behoefte en een grote honger heeft losgemaakt en dat ik een keuze heb gekregen. Ik kan terug gaan en de broodjes eten die hij ook heeft, maar alles in de geur en sfeer van de zaak maakt dat ik weet dat hij mij een vijfsterren maaltijd kan voorzetten. Maar dat is wel voeding van een geheel andere orde.
Voor een vijfsterren maal moet ik de hele middag de tijd nemen, het eten komt in kleine porties op prachtig opgemaakte borden met een passende wijn erbij. Het is een palet aan smaken, ieder hapje vraagt de aandacht die het verdient. Het is een genot voor alle zintuigen. Deze zintuiglijke overvloed gaat in alles doorsijpelen. Maar het kost ook wat. Het vraagt onvoorwaardelijke aandacht en energie. Na de maaltijd zijn er vele uren verstreken en kunnen bepaalde afspraken misschien niet meer doorgaan of mijn behoeften kunnen op basis van nieuwe smaakervaringen zijn veranderd. Van een broodje ben ik redelijk zeker, een vijfsterrenmaal vraagt overgave aan de Chef-kok.
Ik heb mijn keuze gemaakt, onbewust meteen al, toen ik de eerste keer naar buiten stapte. Ik realiseerde me dit echter pas goed in de dagen daarna. Tekenen van synchroniciteit dwarrelen al maanden om me heen. Ik heb in meditatie en rituelen aan de kosmos gevraagd om een aantal ontwikkelingen in mijn leven en ik zie ze nu allemaal stuk voor stuk samenkomen in de keuze waar ik nu voor sta.
Ik ga voor de vijfsterrenmaaltijd. Ik weet nog niet wat het me gaat kosten, maar ik weet zeker dat het me ongelooflijk goed en hoogwaardig zal voeden. En dat was tenslotte wel mijn vraag.
Hartelijke groet,
Patricia
Aandacht voor denken
Zie hier in één foto twee kanten van mijzelf in beeld gebracht. Ik hou van wetenschap en van spiritualiteit. Deze beide kanten heb ik in de afgelopen jaren in mijzelf ontwikkeld. Dat leken heel lang twee sporen in mijn leven. En dan ineens komt de route op een bepaald punt samen, zoals nu.
Op dit moment ben ik in deze twee boeken aan het lezen die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben. De ene is van Daniel Kahneman, Ons feilbare denken. Een dikke pil vol wetenschappelijke inzichten over hoe ons brein werkt en op basis waarvan wij bijvoorbeeld oordelen, keuzes maken en beslissingen nemen. Het andere is van Vera Helleman, Moeiteloos jeZelf zijn. Een spiritueel boek dat (kort door de bocht) beschrijft hoe je van een leven gebaseerd op ego-denken een overgang kunt maken naar een bewust leven dat meer vanuit je hart plaatsvindt. Beide boeken kan ik overigens van harte aanbevelen.
Parallel lezen komt bij mij regelmatig voor, dat betekent dat ik vaak in meerdere boeken tegelijk aan het lezen ben. Verschillende sporen vragen om verschillende boeken, nietwaar. Maar het blijkt niet toevallig dat juist deze twee boeken nu op mijn pad komen.
Aandacht voor denken; hoe het werkt, hoe het uitpakt, wat het doet met mensen, is wat nu van mij gevraagd wordt. Gefascineerd heb ik de afgelopen weken waargenomen hoe in mijn leven meer mensen komen die last hebben van hun (pieker)gedachten, last hebben van hun denkpatronen, die vastdraaien in persoonlijke overtuigingen of verhalen maken.
Vooral hoogopgeleide vrouwen die naast een bovengemiddelde intelligentie ook een hoge mate van sensitiviteit hebben, ervaren moeite om naast hun ratio ook hun gevoeligheid dezelfde mate van aandacht te geven. Dat geeft op den duur (fysiek) ongemak en niet lekker in je vel zitten.
Meer aandacht en ruimte geven aan je sensitiviteit maakt ook de weg vrij naar spiritualiteit en spirituele inzichten. En dan bedoel ik niet alleen hierover lezen en het (denken) te begrijpen. Ik bedoel spirituele inzichten als wegwijzers naar een ander niveau van leven waarin je dichter bij jezelf bent en je gelukkiger voelt.
Ik voel een uitdaging in mij omhoog komen om zowel vanuit wetenschappelijk als spiritueel oogpunt aandacht te besteden aan de werking van ons brein. Omdat ik ook merk dat iemand die vooral met haar ratio bezig is soms een bruggetje nodig heeft om te komen tot een ander niveau van inzicht (spiritualiteit). Niet alleen het soort inzicht dat blijft hangen in analyseren, dat een zelfde niveau van denken is als ratio. Ik bedoel verdiepend inzicht dat een eerste stap is naar bewust worden en van hieruit naar bewust-zijn en bewust leven.
Je ratio kan een enorm waardevolle dienaar zijn in dit bewust worden, maak er gebruik van.
"Denken is het probleem niet, de gedachte serieus nemen wel" zegt Helleman (p.24).
In het boek van Kahneman wordt inzicht in de werking van ons brein en de kwaliteit van denken onder de loep genomen.
Na het lezen daarvan zou ik willen aanvullen dat de werking van ons brein soms wel problemen geeft en dat je de kwaliteit van je denken best serieus mag nemen en tegelijkertijd niet persoonlijk moet maken. Je bent je denken niet.
In de komende maandelijkse nieuwsbrieven wil ik het thema ‘Aandacht voor denken’ verder uitdiepen. Als jij onderwerpen wilt lezen die te maken hebben met ‘denken’ of ‘gedachten’ dan mag je ze mailen naar patricia AT patricia-akkermans DOT com
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Bronnen:
Vera Helleman, Moeiteloos jeZelf zijn. Ontwaken in een nieuw bewustzijnsperspectief, 2015. Rotterdam.
Daniel Kahneman, Ons feilbare denken. Thinking, fast and slow, 2012. Amsterdam: Uitgeverij Business Contact.
Help, mijn wens wordt vervuld!
Ooit in een positie gezeten dat een gekoesterde wens uitkwam? Iets waarvoor je al een hele tijd moeite hebt gedaan. Je hebt je erop gefocused, stappen gezet, je erop voorbereidt en dan wordt de stip in de verte met vage contouren ineens een waarneembare reële werkelijkheid.
Naast vreugde en voldoening kan het dan een soort onbehagen of verwarring oproepen. Hoe komt dat?
Zelf zit ik middenin een proces om dit te onderzoeken. Bovenstaande ogenschijnlijke tegenstelling is ongeveer de strekking van een email die ik vorige week stuurde naar een coach. Niet zozeer dat ik mijn huidige situatie als problematisch ervaar, meer omdat het verwarring met zich meebrengt.
Wat gebeurt er? De activiteiten die ik onderneem hebben resultaat, mijn praktijk groeit en mijn intuïtie wordt helderder. Met andere woorden; ik ervaar momenteel waar ik om gevraagd heb, dat me dat wordt gegeven. Reden om heel dankbaar te zijn en dat ben ik ook. Daarnaast brengt deze vervulling andere bewegingen in mijn leven op gang.
Bewegingen brengen verandering met zich mee. En die veranderingen volgen elkaar best snel op. Zo ziet momenteel iedere maand er heel anders uit dan de maand ervoor. Dat geeft mij ook onrust en verwarring. Ben me weer zeer bewust geworden van mijn hoogsensitiviteit. Ik beleef deze tijd als zeer intens. Ik lag in zacht kabbelend water, heel overzichtelijk. Het lijkt alsof een dam is doorgebroken en nu lig ik in een snelstromende rivier.
Ik weet niet of je ooit in een snelstromende rivier hebt gelegen en je het fysieke en emotionele gevoel kent van controle willen houden over de richting en snelheid van jouzelf in het water? Waar je in een kabbelende beek jezelf in een bepaalde staat van compactheid ervaart, raak je dat compacte gevoel (of controle) in eerste instantie kwijt als je in een snelstroomvaart terecht komt. Help!
Het kost dan veel kracht om je bijvoorbeeld vast te willen houden aan een steen of een tak of om een andere richting op te willen zwemmen dan de stroom van het water. En iedereen weet dat het de minste moeite kost om gewoon mee te stromen met de vaart. Dat is ook superspannend. Waar kom je uit?
Bovenstaande metafoor beschrijft wel aardig de gevoelens die ik nu ervaar. Succes ervaren is dus ook gewoon spannend en soms ongemakkelijk. Loslaten en vertrouwen hebben is wat van me gevraagd wordt. Op dit punt heb ik al vaker gestaan en iedere keer is het weer opnieuw diep ademhalen, toestaan dat het eng is en…go!
Hartelijke groet,
Patricia
Zit jij momenteel in een snelstroom en dreig je kopje onder te gaan? Als je daarover een keer wilt sparren dan kun je contact opnemen via patricia AT patricia-akkermans DOT com
Onder water
Ken je die oude computerprogramma's nog met DOS? Daar kon je zoals dat heette 'onder water kijken'. Tijdens het typen van je tekst gebeurde er op de achtergrond van alles. Na het indrukken van een bepaalde toets verschenen allerlei symbolen en woordjes in beeld en kon je zien wat er onder de oppervlakte ('onder water') allemaal gebeurde als gevolg van jouw tekst.
Zo'n kijkje 'onder water' als gevolg van mijn teksten krijg ik zelf de laatste weken steeds vaker. Langs allerlei kanalen stromen ineens persoonlijke reacties op mijn blogs en nieuwsbrieven binnen. Zoals bijvoorbeeld van mensen die mijn blogs lezen op linkedIn en mij bij een ontmoeting, soms terloops, zeggen hoe ze die waarderen. Dan ben ik aangenaam verrast. Dit weekend kreeg ik van een nieuwslezer terug hoe waardevol mijn doorlopende thema voor haar is geweest in haar ontwikkelingsproces. Ik merk dat ik dat heel fijn vind. Of een nieuwe klant in mijn praktijk, die zich onder andere aangetrokken voelt tot de sfeer en de teksten van mijn website. Dan voel ik me dankbaar.
Schrijven vind ik heerlijk, het is een waardevolle kwaliteit die ik hervonden heb. Ik probeer altijd iets van waarde in mijn teksten mee te geven, maar heb vaak geen idee of en hoe het ontvangen wordt. Naar aanleiding van de artikelen die ik publiceer krijg ik steeds meer reacties of vragen. Zo kom ik te weten hoe die ontvangen worden. Met mijn websiteteksten, blogs en nieuwsbrieven is dat voor mij vaak onduidelijk. Zijn het signalen die ik uitzend, lichtjes die ik aansteek of zaadjes die ik plant? Soms weet ik het niet.
In de loop van de tijd heb ik geleerd om teksten bij het publiceren ook meteen los te laten, zoals een bladbootje op het water. Ik geef ze mijn intentie mee en hoop dat ze daar aanmeren waar ze van waarde zijn voor iemand. En na verloop van tijd hoor ik er dan soms iets van terug.
En zo kun je dat misschien ook in jouw leven terug zien. Als je met een nieuwe richting in je leven bezig bent zie je soms niet meteen het concrete resultaat daarvan terug. Je gaat je weg en soms heb je geen idee of je wel de goede stroom te pakken hebt. Vertrouw er dan op dat onder water zich van alles afspeelt wat je niet kunt zien, maar dat er wel is.
Heel letterlijk kun je dit terugzien in onderstaande video van onderwaterkunst, gemaakt door Jason deCaires Taylor. Welke 'onderwater' ver-beelding kun jij aan jouw proces geven? Zodat het jou ondersteunt bij de gedachte dat wat je nu niet kunt zien, toch al aanwezig kan zijn. Klik op de foto om de video te bekijken (2 minuten). De muziek erbij is ook mooi.
Een reactie naar aanleiding van deze blog of andere blogs stel ik op prijs. Delen mag ook.
Hartelijke groet,
Patricia
Als het u belieft...
…hoef ik daar niet altijd iets mee
Het is twee jaar geleden dat mijn broer overleed. Zijn hart heeft het begeven. Een combinatie van grote stress, een ongezonde levensstijl en een zwaar infarct is hem fataal geworden. Mijn broer had een groot hart en wilde het de ander altijd naar de zin maken, zichzelf deed hij ernstig tekort.
In mij zelf herken ik ook de zelfde opofferende karakterstructuur. Lange tijd was het voor mij niet veilig om mij zelf expliciet zichtbaar te maken, ik ben gaan pleasen en mezelf op gaan offeren. Ik ging me te veel richten op de ander en daarmee over mijn grenzen heen. Mijn intuïtie hielp me om goed af te stemmen op de gevoelens en behoeften van anderen. Daar liep ik op den duur op stuk. Herken jij dit ook?
Door de jaren heen heb ik geleerd mijn grenzen aan te voelen en er adequaat naar te handelen. Dat was een proces van vallen en opstaan, want meermalen struikelde ik over de drempel die ‘als- het- u-belieft’ heet. Dat bleek een flinke dorpel, want als ik stopte de ander te behagen dan kon die weleens teleurgesteld zijn of (nog erger) boos worden. Ik vond het eng om te gaan staan voor mijn eigen behoeften en zo meer zichtbaar te worden. “Jij gaat een hoop mensen teleurstellen”, zei mijn therapeut destijds toen ik mijn eigen please gedrag meer dan beu was. Oh jee.
Eenmaal over de drempel bleek dat helemaal niet zo moeilijk te zijn toen ik ontdekte dat de ander teleurgesteld of boos kan zijn zonder dat ik daar vervolgens iets mee moet of hoef. Wat een opluchting om mijn eigen behoeften los te koppelen van het goeddunken van de ander.
In de energie tussen mij en de ander veranderde er daardoor ook iets. Door bij mij zelf te blijven maakte ik ruimte vrij tussen mij en de ander. In die ruimte voelde de ander dat haar gevoel er ook mocht zijn en dat kwam vervolgens bij botsende belangen de communicatie erg ten goede.
Please gedrag heeft veel kwaliteiten, zoals met een groot hart klaar kunnen staan voor een ander. Je kunt goed afstemmen en invoelen, mogelijk nog eens extra versterkt als je hoogsensitief bent. Je hebt een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en je bent erg loyaal. Allemaal eigenschappen waarvan ik hoop dat je dit privé en op je werk constructief kunt inzetten. Je bent een fijn en warm mens om mee om te gaan.
Om niet op te branden moet je echter nooit je autonomie uit het oog verliezen. Dat betekent in dit geval dat je in de gaten houdt dat je ‘zelf- standig’ bent, je staat op eigen benen. Jij zou zelf de belangrijkste persoon moeten zijn die je wilt behagen. Zo wordt het een stuk minder moeilijk om eigen grenzen op een rustige manier aan te geven en kun je voluit jouw kwaliteit leven.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Ben jij vooral een pleaser voor anderen en wil je ontdekken hoe jij hierin beter voor je zelf kunt zorgen? Heb je het gevoel dat ik jou daarbij kan ondersteunen neem dan contact met me op via patricia AT patricia-akkermans DOT com . Onder vermelding van: 'groot hart ' krijg je het eerste consult voor de helft van de prijs.
Zwakke wortels
Ze nam contact met me op naar aanleiding van een van mijn gepubliceerde artikelen. Ze stak meteen van wal en binnen enkele minuten kreeg ik haar worsteling te zien en te horen om in de reguliere hulpverlening haar problemen helder voor het voetlicht te brengen. Het was een haast ondoordringbare woordenbrei waarin zij verdwaalde en waaruit ik moeizaam een concrete vraag voor mij kon filteren.
Ze sprak de taal van iemand die door de sluiers van meerdere werelden kan kijken. Die taal kan ik gelukkig voor een groot deel verstaan en tegelijkertijd realiseer ik me dat de gemiddelde huisarts of maatschappelijk werker hierin al snel het spoor bijster raakt.
En dat is tragisch.
Ik kom ze vaker tegen, hele talentvolle, intelligente en gevoelige vrouwen (en mannen) die het lastig vinden de aardse taal te spreken om hun gevoelens over te brengen. Hun beleving is niet alleen van deze wereld en om deze reden kunnen ze moeizaam aansluiting vinden in deze wereld.
Afhankelijk van hun omgeving worden ze een beetje eigenaardig, zweverig of zelfs gek gevonden. Vaak hebben ze werk ver onder hun niveau of geen werk en leven ze van een uitkering. Ooit uitgevallen in een baan om nooit meer in te kunnen voegen in de eisen en snelheid van de hedendaagse werkvloer.
Het zijn vaak (niet altijd) Lichte mensen. Mensen waarvan ik kan voelen en zien dat ze intens goed zijn en Licht uitstralen en daarnaast zijn ze ook te licht en zweven ze. Ze zijn slecht geaard, niet volledig ingedaald in hun aardse lichaam.
Ze hebben Licht en niet genoeg power om het leven in vaste vorm te manifesteren. Bijvoorbeeld door op succesvolle (lees: persoonlijk zinvolle) wijze bij te dragen aan de maatschappij. Ze zijn vaak creatief, zelfs kunstzinnig en zitten vol ideeën, maar het krijgt geen handen en voeten.
En dat is heel jammer. Soms kunnen ze met een goede genezer stevig leren gronden zodat het lijntje tussen 'boven' en 'beneden' versterkt wordt. Soms lukt dat niet en hebben ze verankering via anderen nodig. Want als deze mensen gesteund worden om niet om te vallen of weg te waaien kunnen ze wondermooie dingen helpen bewerkstelligen.
Ze zijn niet zwak, maar hun worstels wel. Denk er eens over zoals in onderstaande uitspraak van Nichiren Daishonin uit de 13e eeuw.
“Wanneer een boom is verplant, ook al kunnen felle winden blazen, zal hij niet omvallen als hij een sterke stok heeft om hem vast te houden. Maar zelfs een boom die is opgegroeid op zijn plaats, kan omvallen als zijn wortels zwak zijn".
Ben je zo iemand? Zoek een stok. Ken je zo iemand? Ben die stok.
Hartelijke groet,
Patricia
Heb jij het gevoel dat je niet goed genoeg kunt gronden en wil je ervaren hoe je dat beter kunt doen? In vier sessies kan ik je daar gericht op trainen, coachen en adviseren. Neem contact op via email patricia AT patricia-akkermans DOT com voor meer informatie.
Hoe volg je het nieuws zonder overprikkeld te raken?
(leer nieuws te zien als voeding)
Bijna wekelijks krijg ik de vraag: “Heb jij dat gisteren gezien bij….?” Op de stippellijntjes kun je een willekeurig televisieprogramma invullen. “ Nee, ik kijk zelden televisie”, is mijn steevaste antwoord. Dat doe ik sinds een aantal jaar niet meer en het bevalt me uitstekend. Dat blijken veel mensen best raar te vinden. Vaak genoeg kom ik personen tegen die hier zelf mee worstelen. Bij een hoogsensitief persoon komt alle nieuws soms kamerbreed binnen. En als je niet onder een steen wilt kruipen, hoe doe je dat dan: wel op de hoogte blijven en niet overweldigd raken?
Toen ik alleen woonde heb ik jaren met het bord op schoot 'Man Bijt Hond' en er achteraan 'De Wereld Draait Door' (DWDD) bekeken, waarna ik doorzapte naar het NOS journaal. Ik voelde me daarna mat en te vol, want ik had mijn aandacht absoluut niet bij mijn eten gehad en daardoor ook nog teveel gegeten. Zowel het eten als de visuele input vielen als een blok op mijn maag.
Ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen, tegen de stortvloed aan prikkels, (schreeuw)reclame, ongenuanceerde one-liners, de veelal negatieve insteek en ophef om iets wat de volgende dag weer ingehaald werd door het volgende.
Toen ik mijn gevoelige aard ging erkennen en waarderen ben ik op allerlei vlakken beter voor mezelf gaan zorgen. Ook in wat ik aan alledaagse prikkels wil binnenkrijgen. Op een aantal prikkels heb ik geen invloed, maar op een heleboel wel. Het is net als met eten. Alles wat je tot je neemt is vullend. Maar voedt het je ook?
Zo ben ik kieskeuriger geworden in wat ik wil zien en lezen over de wereld waarin we leven. Ik sluit zeker mijn ogen niet voor wat er gebeurt buiten mijn leefwereld maar ik kies wel hoe en wanneer ik wat tot me neem. Ik kijk dus bijna nooit meer het journaal, maar heb wel een nieuwsapp op mijn telefoon. Zo lees ik het nieuws wanneer ik dat wil.
Soms heb ik echt behoefte om langer bij nieuws stil te staan en sluit ik me even af voor de volgende nieuwtjes. Ik neem de tijd om iets op me in te laten werken om het vervolgens te verwerken.
Ik heb meer behoefte gekregen aan genuanceerde achtergrondverhalen bij het nieuws en ook aan een andere kijk op gangbare zaken. Daarom kijk ik zelden meer naar talkshows, want in items van een paar minuten kun je geen goed achtergrondverhaal neerzetten en ook geen gefundeerde visie uitdragen. Liever neem ik een paar keer in de week de tijd om goede artikelen te lezen in een krant en minidocumentaires te kijken op het onafhankelijk nieuwsplatform de Correspondent bijvoorbeeld.
Ik heb behoefte aan een inspirerend, hoopvol en ook nuchter wereldbeeld omdat ik daar zelf ook hoopvol en aards van blijf. En dat kan ik weer uitdragen naar mensen die ik ontmoet.
En dat is eigenlijk een boodschap die ik wil meegeven in deze blog. Neem zelf de leiding over hoe je naar de wereld om je heen wilt kijken en laat je niet (mis)leiden door de waan van de dag.
“Niets bepaalt ons wereldbeeld meer dan de media”, schrijft Rob Wijnberg van de Correspondent. Laat ik dan in ieder geval kiezen op welke media ik mijn zintuigen richt.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Mocht je mijn blogs leuk vinden, aarzel dan niet om je in te schrijven voor mijn nieuwsbrief (mocht je dat nog niet gedaan hebben) en de blogs te delen! Mijn dank is groot.
Ben jij hoog gevoelig en regelmatig overprikkeld? Wil je jouw manier van filtering ontdekken zodat je zelf meer controle hebt over wat er binnenkomt? Kijk dan eens rond op mijn website, wellicht kan ik iets voor je betekenen.
Oude liefde en nieuwjaarsvlammen
Deze tijd van het jaar nodigt mij uit om wat meer te mijmeren en te dromen. En terug te kijken, ik heb inmiddels een leeftijd om terug te kijken op een half leven.
Zo heb ik onlangs wederom een oude liefde van me opgezocht. De laatste keer dat ik hem gezien heb was in 2013 toen ik speciaal voor hem naar Londen ben gevlogen. Het was ruim twintig jaar daarvoor dat onze wegen scheidden, dus een beetje nerveus was ik wel. De hernieuwde kennismaking oversteeg mijn verwachtingen. De komende maanden is hij in Nederland dus ik wilde hem graag weer zien.
Het was heerlijk om in de uren samen mijzelf onder te dompelen in muziek uit die tijd, het lezen van brieven en kladjes en oude foto’s te bekijken. Herinneringen komen boven en tegelijkertijd kom ik ook nieuwe dingen te weten. Zo wist ik niet dat hij al vroeg geïnteresseerd was in het Tibetaans boeddhisme. Voor mij een nieuwe verrassende dimensie aan zijn persoonlijkheid. Het was volgens hem maar de vraag geweest of hij was gaan doen wat hij nu doet als hij eerder in contact was gekomen met boeddhisme. Een interessante gedachte, want wat bepaalt uiteindelijk wat je gaat doen met je leven?
Een oude liefde opzoeken kan teleurstellend zijn, als de jaren voorbijgaan komen dingen in een ander licht te staan en de glans van toen is nu dof geworden. Maar niet met hem.
Nu ik op een leeftijd ben dat ik echt kan vergelijken kan ik nog beter voelen en horen hoe bijzonder veelzijdig hij was en is. Een gewone jongen uit een gewoon gezin met zoveel talenten. Baanbrekend, grensvervagend en trendsettend was hij in de tijd dat hij verweven was met mijn leven. In mijn recalcitrante puberjaren was hij een aanjager achter mijn eigen onvrede en ongemak in het leven en tegelijkertijd een grote troost.
Maar ook nu kom ik weer met nieuwe energie uit onze ontmoeting vandaan. Hij is voor mij iemand die zich niet laat weerhouden door remmingen die opgelegd worden door de cultuur of maatschappij waarin je opgroeit. Zelfs niet door remmingen van zijn man-zijn.
Daar kan ik echt voorbeeld aan nemen in hoe hij altijd zijn eigen stroom volgt en daarin anderen inspireert. Hoe vaak denk ik nog ergens : “Dat zou ik graag eens doen, maar wat zou ……. daarvan denken?” Ik onthoud andere mensen ook iets nieuws als ik binnen de zelfde lijntjes blijf wandelen.
Het was op oudjaarsdag dat ik hem gezien heb. Later die nacht, in de vlammen van het nieuwe jaar, heb ik een briefje gegooid met de wens of ik dit jaar ondersteund mag worden om meer remmingen los te laten. En dat alleen al voelt zo energiek.
Om te eindigen met een quote van de man waarover ik het heb in deze blog:
“I don’t know where I’m going, but I promise it won’t be boring!”
Wil je weten wie het is? Klik
Happy Birtday, David!
Update 10 januari 2016. Daar gaat hij dan naar de grote onbekende bestemming, mijn oude liefde. Nu zelf een starman, waiting in the sky. Dag David, dank voor alles moois.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Weet jij niet waar je heen wilt,maar je weet wel dat je het anders wilt? Ik ben gespecialiseerd in het omgaan met vragen en uitdagingen omtrent hoogsensitiviteit en alles wat daarbij komt kijken.
Mijn hart als zijde in de wind- Resham Firiri
Sinds een paar weken heb ik een melodie in mijn hoofd. Het refrein zing ik op de fiets, ik neurie het onder de douche, ik sta er mee op en ga er mee naar bed.
Het is een ritmisch souvenir uit Nepal, dit lied Resham Firiri, dat iedereen kent die ooit in Nepal is geweest. Resham Firiri dat zoiets betekent als 'mijn hart fladdert als zijde in de wind'. Het is een liefdeslied. Wie het lied wil horen kan hier klikken: Resham Firiri
Voor mij krijgt het steeds meer betekenis. Als een lied of melodie zo lang in mij blijft resoneren raakt het aan een innerlijke staat of een innerlijk weten. Het is als een klank uit mijn onderbewuste als ik 's morgens wakker word met een (deel van) een lied of melodie in mijn hoofd. Al weken is dat nu dit lied.
Want ja, mijn hart wappert momenteel als zijde in de wind.
Na het loodzware verlies van mijn lieve broer Maurice in 2014 en tegelijkertijd mijn ernstige gezondheidsproblemen, heb ik daarna op een aantal terreinen drastisch mijn koers verlegd. Het heeft mij misschien materieel gezien nog niet veel opgeleverd, ik ben wel rijker van hart geworden en zoveel meer ontspannen.
Een genadige staat van luchtigheid en vrijheid is dit jaar langzaam over mij heen gekomen. En dat uit zich in en om me heen bijvoorbeeld in het wel diepte ervaren, maar geen zwaarte. In het wel lichtheid voelen, maar geen onverschilligheid.
Dit gevoel van vrijheid neem ik graag mee naar het nieuwe jaar. Het maakt creërende krachten los. Ik wens dat jou ook toe.
Vanavond is het Lichtjesavond op de begraafplaats waar mijn broer zijn plekje heeft. Ik ga hem uit de grond van mijn hart bedanken voor de lessen die zijn onverwacht en dramatische overlijden naast alle pijn en verdriet ook gebracht hebben. Dat zie ik ook terug in het leven van mijn zus. We hebben een mooi stuk voor hem laten maken.
Ik hoop dat ook jij kunt terug kijken op een jaar waarin je voor jezelf waardevolle dingen ervaren hebt die je rijker van hart maken. De woorden en melodieën in je hoofd bij het wakker worden wijzen je de weg. In deze tijd van het jaar zijn de sluiers tussen deze wereld en andere dimensies dunner dan anders en kan er makkelijker informatie tot je komen.
Fijne Lichtdagen en een goede start van het nieuwe jaar.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Wil jij het anders aan gaan pakken in je leven en weet je nog niet goed hoe dat te doen? Kijk dan eens verder op mijn website. Er staan verschillende weblogs en artikelen op die je misschien verder kunnen helpen. Of maak een afspraak via patricia AT patricia-akkermans DOT com of bel 06 2554 1120.
Ke garne?
Er is een gezegde in Nepal dat precies aangeeft hoe het soms is: ke garne?
Ke garne? - wat te doen? Omdat je het soms gewoon niet weet. En als je niet weet wat je moet doen, wat dan te doen? Je gaat gewoon door met wat je altijd doet. Je gaat door met leven, met vallen en opstaan, met je dagelijkse dingen.
Ke garne? Het is iets dat je zegt als je een moeilijke, frusterende of uitdagende situatie tegenkomt. Zoals voor de Nepalezen op dit moment waarin er al maanden geen benzine of gas meer het land in komt en men dagen in de rij staat in de hoop op een paar liter of een gevulde gasfles.Wat te doen?
Ke garne? Als je benen zeer doen, maar je toch elke dag de berg op en af moet om hout en bladeren te verzamelen omdat je dan pas kunt koken of je dieren te eten kunt geven. Niet gaan is dus geen optie. Het is een keuze tussen twee kwaden.
Wat te doen? De vraag heeft geen antwoord, want het antwoord ligt in de acceptatie en de overgave aan een situatie zoals die nu is.
En in die staat van overgave en acceptatie kun je pas voelen en beslissen hoe je reageert en of je reageert op een situatie.
Ke garne? Het is de volksmentaliteit van de Nepalezen. Mooi en met zijn eigen valkuil. Omdat acceptatie over kan gaan in gelatenheid en een gebrek aan opkomen voor je eigen basale rechten.
Wij kunnen er hier wel wat van leren. Vergeleken met de Nepalezen hebben wij het hier materieel heel erg goed, voor onze basale noden wordt gezorgd. Maar onze levens hebben soms ook een uitdaging waarin een 'wat- te- doen?' houding goed kan zijn.
Want wat te doen als je baan je niet meer past, maar je bent wel kostwinner? Of als je huwelijk niet meer vervullend is, maar je hebt wel een aantal kinderen om voor te zorgen? Of als je in een patstelling zit met je partner of je beste vriendin?
Laat het voor nu wat het is, accepteer de onmogelijkheid. Het antwoord komt vroeg of laat vanzelf naar voren, hetzij doordat de situatie van buitenaf verandert, hetzij doordat het antwoord diep uit jou naar boven komt.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.patricia-akkermans.com
Zit je in een ke garne?-situatie en kun je hierbij een klankbord gebruiken? Misschien kan ik iets voor je betekenen. Je kunt bellen ( 06 2554 1120) of mailen ( Patricia@patricia-akkermans.com ) voor meer informatie.
In het oog van de storm
Buiten in de wereld stormt het.
Dat heeft ook effect op mijn binnenwereld. Want de wereld, dat ben ik ook. De laatste tijd denk ik vaker na over veiligheid en onveiligheid. Wat heb ik in de hand en wat is lotsbestemming of domweg pech of geluk? De onrust in de wereld maakt me alert en wakker.
Het laat me nadenken over waar ik mezelf in begeef de komende weken. Ik reis met een vliegmaatschappij die een beladen rol speelt in een van de brandhaarden op deze wereld. Ik reis naar een land dat een half jaar geleden schudde op haar grondvesten en waar het ergste nog moet komen volgens sommigen.
Even twijfelde ik of ik niet gewoon in de veilige beschutting van mijn eigen leven moet blijven. Waar ik gelukkig ben en me koester in de warmte van mijn lief en mijn leven. Totdat dit weekend de illusie van een veilige beschutting in je eigen leefwereld weggeblazen werd.
‘Angst wordt gezaaid, onze tranen zullen het niet begieten’ (naar Loesje). Ik lees: bang zijn mag, bezorgd zijn mag, maar voedt het niet.
Veiligheid vind ik van binnen. Door mij te realiseren en te aanvaarden dat geen enkel mens mij kan beschermen en garanderen dat ik veilig ben. Veilig voor wat eigenlijk? Pech, de boze buitenwereld of de dood? De eindigheid van het leven? Heb ik daar überhaupt invloed op?
Geen enkel antwoord is mij uiteindelijk zo bevredigend en tegelijkertijd zo moeilijk te verstaan als: 'Wat is, is'. En daar doe ik het mee de komende tijd.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Heb je zingevingsvragen en kun je hierbij ondersteuning gebruiken? Misschien kan ik iets voor je betekenen. Je kunt bellen ( 06 2554 1120) of mailen ( Patricia AT patricia-akkermans DOT com ) voor meer informatie.
Smeden
Ankh
Jaren nadat jij bent heengegaan
en het verraad je is vergeven,
draag ik in ons beider naam
dit oersymbool van licht en leven.
Nu ik thuiskom in mijn lichaam
en intuïtie wordt vertrouwd,
is dat wat geschieden-is
als alchemie voor helend goud.
Patricia Akkermans, november 2010
Vijf jaar geleden schreef ik dit gedichtje. Een lang proces van heling begon tot voltooiing te komen. De nieuwe dageraad was al voelbaar. Gedurende het helingproces was de ankh als symbool bij mij gekomen. Door een goudsmid heb ik mijn eerste ankh laten smeden als een ritueel sieraad waarin het goud van sieraden van mijn overleden oma is verwerkt.
Mijn loden jas transformeerde in een gouden licht dat de weg wees naar mijn bestemming.
Na twee jaar viel deze ankh spontaan van mijn nek en bleek het tijd voor een nieuwe met een hogere en verfijndere trilling.
De eerste is me erg lief omdat de hele symboliek eromheen zo verbonden is met mijn geschiedenis en het ook de basis is van mijn praktijk. Ik heb de eerste ankh niet bewaard, maar bewust achtergelaten bij de smid die het weer verwerkt heeft in een sieraad voor iemand anders. En zo geven we op deze manier ook in rituele handelingen onze levenswijsheid door.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
Ben jij bezig met je eigen helingproces en kun je hierbij ondersteuning gebruiken? Kijk dan eens op mijn website www.patricia-akkermans.com. Misschien kan ik iets voor je betekenen. Je kunt atijd bellen voor meer informatie of een gratis kennismakingsgesprek.
Herfstblad
Iemand zei laatst dat loslaten het einde is van een proces. Dat vind ik mooi gezegd. Over het algemeen is het erg moeilijk voor mensen om iets los te laten als het nog niet klaar is om losgelaten te worden. Je ziet het als proces in de natuur duidelijk terug. In de herfst als de bladeren klaar zijn om losgelaten te worden, laten ze ook zo los van de tak. In de zomer moet je er flink aan trekken en gaat het niet soepel.
Ik maak het in mijn praktijk weleens mee. Iemand komt met een vraag of een probleem waar ze graag anders mee om zou willen gaan. Samen kijken en voelen we wat de gewenste situatie zou zijn en hoe daar te komen. Over het algemeen geeft dat het gewenste resultaat. Af en toe, echter, loopt het niet soepel. Ondanks alternatieven die gevonden zijn of onderzocht zijn, wil het niet lukken en wordt er in valkuilen gestapt die juist vermeden hadden willen worden.
Als dat gebeurt zit er vaak een obstakel in de weg in de vorm van een diepe overtuiging die de cliënt parten speelt en waar ze nog niet klaar mee is. Overtuigingen zijn hardnekkige (ondermijnende) gedachten over jezelf. Deze gedachten bestaan uit verinnerlijkte stemmen van belangrijke mensen en ervaringen in je leven. Ze bepalen mede je handelen omdat ze aan de basis daarvan liggen. Als je bijvoorbeeld hebt meegekregen van je ouders dat gevoeligheid een zwakte is, dan kan dat een overtuiging zijn geworden. Deze overtuiging beïnvloedt je handelen als volwassene.
Zelf kan ik me in eerste instantie vervelend voelen als de sessies niet het gewenste resultaat hebben. Ik wil graag het beste voor mijn cliënten en voel me voor een deel verantwoordelijk als het niet gaat zoals gehoopt.
Dan is het obstakel van de klant ook herkenbaar voor mezelf. Onder de vraag aan mezelf of ik iets anders had kunnen doen zit een stemmetje dat zegt dat ik misschien niet goed genoeg ben. Het is gelukkig geen overtuiging meer, maar wel een kortdurend moment van twijfel dat opspeelt. Zo gauw ik het stemmetje herken, kan ik het aankijken en weer loslaten. Dat kan omdat de overtuiging dat ik misschien niet goed genoeg ben een losse gedachte is geworden. Het is van een verinnerlijkte overtuiging, na ervaring en zelfonderzoek, een losse gedachte geworden die niet reeël is. Die gedachte hoort niet (meer) bij mij. Ik kan het loslaten.
Zo kan ik zien dat sommige vragen van cliënten een antwoord nodig hebben uit een diepere laag van hen zelf. Als dat een laag is die ze zelf nog niet herkennen of waar ze nog niet naar willen kijken, dan respecteer ik dat. Het proces heeft tijd nodig. Aan het einde daarvan gaat loslaten een stuk soepeler.
Als jij toe bent aan loslaten en je wilt daar ondersteuning bij, klik dan eens hier om te kijken of ik jou hierin iets te bieden heb.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.patricia-akkermans.com
Waarom doe je het eigenlijk?
Iedere werkende vrouw zou zich regelmatig af mogen vragen waarom ze het werk doet dat ze doet. Wat haar vreugde geeft.
Dit vind ik belangrijk, omdat weten waarom je iets doet, weten wat je diepste drijfveer is, een enorme bron van energie en inspiratie is. Het geeft bodem aan je dag als je weet waar je voor (op)staat en het geeft je vleugels als je weet waar je in gelooft en waar je het voor doet.
Dat valt tegenwoordig niet mee als je in de zorg werkt!
In mijn praktijk en daarbuiten kom ik steeds meer vrouwen tegen die zich drie slagen in de rondte werken en voortdurend zowat topsport beoefenen door van het een naar het ander te rennen.
Ze werken voor organisaties waar in deze tijd veel bezuinigd en gereorganiseerd wordt, wat er op neer komt dat men met minder mensen, meer en complexer werk moet doen.
In plaats van stil te staan om te voelen en te kijken hoe ze dat kunnen doen, rennen ze nog een beetje harder en werken ze nog een beetje langer. Ze sjeezen van de ene deadline naar de andere.
Sommige vrouwen redden dat een hele poos, andere vrouwen kraken in hun voegen. Vermoeidheidsklachten, darmklachten, slaapproblemen en protesten van kinderen en partner thuis zijn het gevolg.
Herken jij jezelf hierin?
Vraag jij jezelf nog wel eens af: Waar ben ik mee bezig? Waar ren ik naar toe?
Als je merkt dat je blijft rennen en het gevoel van 'moeten' en gejaagdheid je gesteldheid het best beschrijven, is het hoog tijd om stil te staan. Denken dat je daar geen tijd voor hebt is hét signaal om het juist wél te doen.
Er komt voorlopig geen eind aan het rennen. Door met zijn allen te blijven rennen houden we zelf het tempo te hoog. Zo ren je steeds verder van je zelf weg.
Daar kun je wat aan doen.
Maak tijd voor jezelf en sta stil. Word stil om te staren, om te dromen, om te mijmeren. Maak tijd vrij om naar binnen te gaan en (weer) contact te maken met je drijfveer, met waar je in gelooft, met waarom je het eigenlijk ook al weer doet.
Zomaar een ochtend of een middag alleen thuis of buiten in de natuur. Als je dit regelmatig doet zul je merken dat je de waan van de dag veel beter kunt laten voor wat het is en je beter bij jezelf kunt blijven.
Je blijft er gezonder bij!
Mocht je het contact met je drijfveren helemaal kwijt zijn geraakt en ze wel graag (her)vinden dan kun je contact met me opnemen. Gaan we samen wandelen om ze te zoeken!
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
06 2554 1120
www.patricia-akkermans.com
www.facebook.com/www.patricia-akkermans.com
Reis over de wereld in 90 minuten
Pas geleden realiseerde ik me dat een van mijn grootste passies reizen is. Als jong meisje wilde ik reisleidster worden. Ik dacht daarbij aan het leiden van groepen mensen in verre oorden. Zo liep het niet in mijn leven.
Toch, in feite ben ik het wel geworden, een reisleidster. Een reisleidster van hoogsensitieve vrouwen op een stukje van hun levensweg. Vaak op belangrijke knooppunten in hun leven.
Zelf reizen in de wereld vind ik ook heerlijk. Verre reizen, dichterbij reizen, lange reizen, dagreizen, droomreizen, maakt niet uit, ik vind het heerlijk om onderweg te zijn.
De kern van het onderweg zijn, is voor mij de verandering van perspectieven die ik krijg voorgeschoteld. Zowel landschappen als mensen zijn anders dan die ik ken of mij vertrouwd zijn. Als een spons zuig ik alle indrukken in me op. Ik ervaar in mezelf een mengeling van angst voor het onbekende en een fascinatie voor juist dat andere. Ben er in mijn leven ruimdenkender van geworden.
Gisteren zat ik voor de derde keer in de adembenemend mooie fototentoonstelling van Jimmy Nelson in het Afrikamuseum. Dit keer ben ik speciaal alleen voor de foto's gekomen. In de 90 minuten dat ik binnen ben voel ik een enorme rust in me neerdalen.
In de beschutting en de donkerte van de tentoonstelling word ik meegenomen op een reis over de wereld.
Met geen van de mensen op de foto's en hun levens zou ik zomaar willen ruilen, maar het opent weer eens mijn ogen voor de relativiteit van mijn West-Europese leven waarin waarden centraal staan die op andere plekken van de wereld er niet of minder toe doen. Ik zie mensen die veel meer bij hun eigen natuur en hun intuïtie leven en dat geeft me zoveel rust. Als een gelukkiger mens stap ik naar buiten. Weer beter in contact met mezelf.
Hiermee kan ik de waan van de dag weer beter laten voor wat het is, namelijk: de waan van de dag. Ik ben er even uitgestapt. Het is zo relatief, het waait over. Ik hoef niet mee te waaien of om te waaien zolang ik geworteld blijf in wie ik ben en waar ik voor sta.
'De wereld is hoe jij hem waarneemt', luidt een bekende uitspraak. Uit je vertrouwde omgeving en ritme stappen kan bijdragen aan een ander perspectief, meer relativering en dichter bij jezelf komen, bij jouw gevoel, bij jouw waarde.
Juist in deze tijd hebben we veel krachtige hoogsensitieve vrouwen nodig die kunnen blijven staan om van deze wereldwijde crisis een kans te maken op een betere wereld. Dus stap regelmatig eens uit de hectiek van je dag, neem afstand en kijk om je heen.
In deze hectische en onrustige tijd wens ik dat iedereen toe.
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.patricia-akkermans.com
p.s. de foto's zijn door mij gemaakt op een bergklimvakantie in het Monte Rosa bergmassief in 2006.
Walk my talk in de walk of wisdom
Wandelend komen tot nieuwe inzichten en andere perspectieven, het werkt voor heel veel mensen.
In mijn praktijk bied ik het aan als workshop en ik doe het zelf regelmatig. Een dagdeel wandelend in de natuur kan veel helderheid geven. Soms is het echter heerlijk om vaker en langer achtereen te lopen.
Zo zijn mijn lief en ik vorige week begonnen aan de walk of wisdom, een eigentijdse pelgrimsroute van 136 km om Nijmegen en omgeving. We nemen geen telefoon of internet mee en lopen hele stukken in stilte en bezinning.
Voel me vrij en gelukkig als ik loop, voel, ruik, kijk en luister naar wat er is.
Ik sta aan een nieuw begin in mijn leven. Per 1 augustus heb ik mijn vaste baan opgezegd als docent en supervisor en ga ik voor dat waar mijn hart en kracht echt ligt, het persoonlijk begeleiden van hoogsensitieve vrouwen op hun levensweg. De afgelopen jaren heeft mijn praktijk altijd naast mijn vaste baan bestaan. En hoewel ik uit persoonlijke ontmoetingen en begeleiding veel voldoening haalde kreeg ik het niet voor elkaar om te groeien naast mijn veeleisende baan als docent en het studeren.
Ik geloof in dromen die een basis hebben van realiteit en vertrouwen en stimuleer anderen vaker om hun hart te volgen. Nu volg ik mijn hart, mijn dromen, mijn diepste wens.
Een sprong in het onbekende. Ik houd van reizen, nieuwe horizonten en ben vaker in onbekende wateren gesprongen. Toch blijft het spannend, iedere sprong en iedere reis is weer anders.
Op een pelgrimstocht neem je een vraag mee. En een vraag heb ik ook. Ik loop op nieuwe inzichten en inspiratie om hoe als healer vrij te blijven denken, autonoom te kunnen zijn en te kunnen leven van wat ik te bieden heb aan waarde voor anderen. Deze uitspraak van de dalai lama hierover raakt me.
Natuurlijk ga ik mee in een wereld van vraag en aanbod, weet nog niet hoe het anders kan. Ik heb me nooit bezig gehouden met marketing en hier gaat een hele nieuwe wereld voor me open. En hoewel ik veel tips en adviezen waardevol vind, mis ik een wezenlijk deel van mijzelf hierin. Ik wil graag heel dicht bij mezelf en mijn waarde blijven en dat persoonlijke deel is vaak niet in woorden te vatten, laat staan om er mee te adverteren. En hoe doe ik dat dan, want ik wil wel in vrijheid kunnen leven en het heilige 'moeten' dat zoveel jaren de dienst uitmaakte, blijvend verruilen voor het heilige 'mogen' zoals het nu voelt.
Daar loop ik voor. Antwoorden heb ik nu nog niet, wel een hart dat zich vult met mooie beelden en ervaring.
Reageren op dit bericht, het delen met anderen of een vraag erover stellen (of over andere informatie/artikelen op mijn website), stel ik op prijs. Je krijgt zeker een reactie terug.
Meer weten over de walk of wisdom? Kijk op www.walkofwisdom.org
Hartelijke groet,
Patricia Akkermans
www.patricia-akkermans.com
Jouw walk heeft mij een duwtje in de rug gegeven. Ik heb besloten elke week een stuk te gaan lopenvan de route.
Ik zit op dit moment erg in moeten van mezelf, hoop het mogen en onvoorwaardelijke liefde voormezelf in de natuur weer terug te vinden in de natuur. En van hieruit te kunnen bouwen aan mijn bedrijf van stervensbegeleiding ☺️
Dank en groetjes barbara